Χορός για δυο και καμιά 150ρια που επευφημούν…
Ένα χρόνο μετά την τελευταία ετυμηγορία του ελληνικού λαού, το ερώτημα που αιωρείται χωρίς να έχει δοθεί ακόμη απάντηση, είναι αν η λειτουργία της «δημοκρατίας» μας έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αν τα αδιέξοδα στην οικονομία κλπ ξεπεράστηκαν και η χώρα μπήκε στον δρόμο της ανάκαμψης και της προόδου. Σύμφωνα με τις κυβερνητικές εκτιμήσεις, όλα βαίνουν καλώς… Ενώ σύσσωμη η αντιπολίτευση βλέπει τα αδιέξοδα να μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο… Όχι και πως μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Τα γυαλιά, είτε αυτά που φοράει η κυβέρνηση, είτε η αντιπολίτευση παραμορφώνουν εν γνώσει τους την εικόνα που παρουσιάζουν στους πολίτες. Λίγο πολύ, η ίδια κατάσταση επικρατεί και στους άλλους θεσμούς της σύγχρονης «δημοκρατίας» μας, όπως στους ΟΤΑ, στο συνδικαλιστικό κίνημα, κόμματα κλπ.
Το σημερινό μόρφωμα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έχει ξεπεράσει τα όρια ενός δημοκρατικού συστήματος και εμφανίζει πολλές φορές λειτουργίες αυταρχικών καθεστώτων. Η λογοδοσία, ως αναπόσπαστο συστατικό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εξαντλείται στο πεδίο των επικοινωνιακών «μαχών», χωρίς καμιά συνέπεια ή υποχρέωση. Η υποκρισία, το ψέμα, ο κομπασμός, οι φωνασκίες, οι τσαμπουκάδες είναι μερικά από τα θεατρινίστικα χαρακτηριστικά αυτών των «μαχών». Κι όλα αυτά μετά ξεπλένονται δια νόμου (κατά το γνωστό «ό,τι είναι νόμιμο είναι και σωστό»), μέσα σ’ ένα κοινοβούλιο που δρα και λειτουργεί καθ’ υπόδειξη και όχι κατά συνείδηση. Με βουλευτές που εκλέγονται από τον λαό και λογοδοτούν καθημερινά, όχι σ’ αυτόν, αλλά στην κομματική ηγεσία, στα όργανα των εξουσιών, στους «θεσμούς» έτσι όπως ονομάστηκαν οι δανειστές κλπ.
Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία χωρίς τακτική και έκτακτη λογοδοσία, δε νοείται. Λογοδοσία χωρίς συνέπειες από το εκλεκτορικό σώμα, είναι υποκρισία χειρίστης μορφής.
Η όποια εξουσία πηγάζει από το λαό, θα πρέπει να λογοδοτεί άμεσα και χωρίς προσχηματικά εμπόδια σ’ αυτόν. Κι εφόσον προκύπτουν παρεκκλίσεις να υπάρχουν συνέπειες ή και έκπτωσης από αυτήν. Σε κάθε βαθμίδα εξουσίας θα πρέπει να υπάρχουν θεσμοθετημένες ειδικές ελεγκτικές διεργασίες, που θα διασφαλίζουν την εφαρμογή των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί.
Χωρίς αυτές τις στοιχειώδεις, αλλά και παράλληλα θεμελιώδεις λειτουργίες, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μοιραία εξοκείλει σε ιδιότυπες αυταρχικές επιλογές. Τότε αναπόφευκτα οι πολίτες εξεγείρονται, διαμαρτύρονται, διεκδικούν. Άλλοι στοιχίζονται πίσω από αυτόκλητους τιμωρούς, όταν διαπιστώνουν ότι και η δικαστική εξουσία, γίνεται μέρος αυτού του συστήματος. Μερικοί επιμένουν να αναζητούν το δίκαιο τους στους δρόμους και τις πλατείες, μόνο που όμως (τι ειρωνεία!) φέρουν πολλές φορές τα ονόματα θυτών προηγούμενων αγώνων… Και άλλοι κουρασμένοι, απογοητευμένοι ή παραιτημένοι από το συνεχές σφυροκόπημα των ανάλγητων μέτρων και τις προδοσίες, παρατηρούν αδρανείς τις εξελίξεις…
Πόσο παράδοξο αντηχεί στους πολίτες αυτής της χώρας, το κάθε μνημόνιο που διαδοχικά υιοθετούνταν, να έβρισκε αντίθετους αυτούς που την επόμενη φορά αποδεχόταν το επόμενο και επαχθέστερο… Κάθε μνημόνιο, φιλοδοξούσε και φιλοδοξεί να βγάλει τη χώρα από τη λάσπη, μόνο που πρέπει να συγκεραστεί και με την απαίτηση των τοκογλύφων δανειστών που θέλουν την ολική καταλήστευση της χώρας.
Σήμερα, που η κερκόπορτα άνοιξε και πάλι, και το σύνολο του δημοσίου πλούτου εκχωρείται ήδη στο υπερταμείο, τον οποίο και θα διαθέσει με τη σειρά του στους ανά την υφήλιο «επενδυτές». Σήμερα λοιπόν, δεν προμηνύεται να ανοίξει ούτε «μύτη»… Το διαβρωμένο (εν πολύς) και αποδιαρθρωμένο, για παράδειγμα, συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι σε θέση να διεγείρει, ούτε και να ηγηθεί κινητοποιήσεων (ανεξαρτήτως των ατομικών διαθέσεων και προθέσεων) που να στοχεύουν στην αναχαίτιση αυτής επιλογής. Στη ΔΕΗ για παράδειγμα, δεν υπάρχει πρωτοβάθμιο μαζικό σωματείο που να είναι σε θέση να προκαλέσει γενική συνέλευση των μελλών του και να έχει απαρτία, ώστε να παρθούν δεσμευτικές αποφάσεις, σχετικές με την εκχώρηση της.
Να λοιπόν γιατί η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» νοσεί στην κοιτίδα που γεννήθηκε και αναπτύχτηκε. Να γιατί τα μνημόνια και η συνολική κατάπτωση της χώρας, είναι μόνο συνέπεια μιας συνολικότερης κρίσης. Σήμερα αρκούν μόλις 152 άτομα να υποθηκεύσουν το μέλλον αυτής της χώρας. Πού άραγε θα λογοδοτήσουν αυτά τα άτομα και πότε;
Στο λαό και σ’ αυτούς που τους εξέλεξαν ή σε κάποια κλειστή «ηγεσία»; Μήπως στο απώτερο μέλλον, που ήδη θα έχει εκχωρηθεί ο πλούτος αυτός; Αφού όμως πρώτα φροντίσουν να νομοθετήσουν την απαλλαγή τους, από τις όποιες συνέπειες έχει η συνηγορία τους αυτή. Μ’ αυτή την «δημοκρατία» μια μόνο ομάδα «ικανών» ατόμων αρκούν για να δεσμεύσουν και να εκχωρήσουν ένα πλούτο που παράχθηκε χιλιάδες τώρα χρόνια, από αμέτρητους δημιουργούς και με πολλές θυσίες και πόνους…
Χρήστος Παπαδόπουλος