Το μεταπολιτευτικό δόγμα «Ανήκομεν εις την Δύσιν» (δες εδώ το video)1 του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καθορίζει τις πολιτική στάση όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της χώρας. Είτε αυτές ήταν αντίθετες αρχικά μ’ αυτό (δες εδώ το video)2, είτε στη συνέχεια εξέφραζαν τις επιφυλάξεις τους (δες εδώ το video)3…
Ας δούμε όμως, 40 χρόνια μετά την παραπάνω ιστορική ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο ελληνικό κοινοβούλιο, τι ισχύει; Πόσο η χώρα έχει ενδυναμωθεί Πολιτικά, Αμυντικά, Οικονομικά και Πολιτιστικά;
ΠΟΛΙΤΙΚΑ: Σήμερα και έχοντας χάσει πλήρως τον λογαριασμό των μνημονίων (με τις αναρίθμητες συμπληρώσεις, προσαρτήσεις κλπ), δεν υπάρχει πια κανείς Έλληνας (ακροδεξιός, δεξιός, κεντρώος, σοσιαλδημοκράτης, ποταμίσιος, αριστερός, κουμουνιστής κλπ) που να πιστεύει ότι η χώρα μας κυβερνάται από την κυβέρνηση που έχει εκλέξει. Είναι γνωστό ότι η τρόικα (χθες) ή οι θεσμοί (σήμερα) είναι αυτοί που υποδεικνύουν, εκβιάζουν, απαιτούν και σε τελική ανάλυση επιβάλουν αυτά που ψηφίζει το ελληνικό κοινοβούλιο. Τελικά αυτό ήταν το ζητούμενο ότι «πολιτικά ανήκομεν εις την Δύσιν»;
ΑΜΥΝΤΙΚΑ: Σήμερα που η χώρα έχει χάσει την πολιτική της αυτονομία. Που κατάντησε υποχείριο των δανειστών της, είναι σε θέση να ασκήσει εθνική αμυντική πολιτική; Η πρόσφατη προσφυγική κρίση, απέδειξε ότι η χώρα έχει καταντήσει στη κυριολεξία σουρωτήρι λαθρεμπόρων μεταναστών και προσφύγων. Τα σύνορα της αμφισβητούνται μονίμως από την Τουρκία. Συμφωνήθηκε στην από «κοινού» επιτήρηση τους με Τούρκους και ΝΑΤΟϊκούς. Αλήθεια υπάρχει κανείς Έλληνας (ακροδεξιός, δεξιός, κεντρώος, σοσιαλδημοκράτης, ποταμίσιος, αριστερός, κουμουνιστής κλπ) που να πιστεύει, ότι οι δανειστές που διαφεντεύουν σήμερα την χώρα, δεν την εκβιάζουν με την δημιουργία θερμών επεισοδίων ή και ακόμη με συρρίκνωση της; Πόσες φορές δεν ακούσαμε από τα χείλη κυβερνητικών παραγόντων ότι τα σύνορα της χώρας είναι σύνορα της Ευρώπης.
Ότι τα αποθέματα πετρελαίων της χώρας, είναι και αποθέματα της Ευρώπης (δες εδώ); Κι αν για παράδειγμα ενταχθεί η Τουρκία στην Ε.Ε., τότε τα αμφισβητούμενα από την Τουρκία αποθέματα πάλι δε θα ανήκουν στην Ευρώπη; Τελικά τα ελληνικά αποθέματα, μπορούν να προστατευθούν με τέτοιου είδους προσεγγίσεις; Πόσο θωρακίζεται η χώρα αμυντικά και εθνικά από την Ε.Ε.; Τελικά αυτό ήταν το ζητούμενο ότι «αμυντικά ανήκομεν εις την Δύσιν»;
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ: Σήμερα που η χώρα έχει περιέλθει σε ομηρία των δανειστών της, είναι δυνατόν αυτή να έχει αυτοδύναμο οικονομικό σχεδιασμό; Όταν οι απαιτήσεις για νέους δανεισμούς συνεχώς αυξάνονται. Όταν στοχευόμενα επιλέγεται η περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομίας, από τους δανειστές. Όταν όσο το χρέος αυξάνεται, τόσο η δυνατότητα αποπληρωμής του μειώνεται συνεχώς. Όταν το ΑΕΠ της χώρας έχει μειωθεί σε ετήσια βάση κατά 25% και πλέον. Όταν η ανεργία έχει αυξηθεί δραματικά (η μεγαλύτερη της Ε.Ε.). Όταν τα εισοδήματα των εργαζομένων και συνταξιούχων έχουν μειωθεί κατά 50% και πλέον. Όταν η πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών βλέπουν οι τζίροι τους να μειώνονται δραματικά, οι φόροι να αυξάνονται γεωμετρικά και πολλοί εξ αυτών αναγκάζονται να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. Όταν οι αμειβόμενοι με μπλοκάκι νέοι επιστήμονες, αποδίδουν από τα εισοδήματα που λαμβάνουν το 70% περίπου στο δημόσιο. Όταν από το παραγόμενο ΑΕΠ, μόλις τα 30% περίπου ανακυκλώνεται στην πραγματική οικονομία, ενώ το άλλο το παίρνουν οι δανειστές. Αλήθεια υπάρχει κανείς Έλληνας (ακροδεξιός, δεξιός, κεντρώος, σοσιαλδημοκράτης, ποταμίσιος, αριστερός, κουμουνιστής κλπ) που να πιστεύει ότι η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, ή όπως αλλιώς ονομάζεται από τους δανειστές και τους ντόπιους συνοδοιπόρους οικονομική μεταρρύθμιση, μπορεί να βγάλει την χώρα έξω από τον βούρκο που την έχουν ρίξει; Τελικά αυτό ήταν το ζητούμενο ότι «οικονομικά ανήκομεν εις την Δύσιν»;
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ: Η Ευρώπη των κλειστών συνόρων, με κυβερνήσεις που διακατέχονται από ξενοφοβία. Η έξαρση των ρατσιστικών διαφορών μέσα στον πυρήνα της Ε.Ε. Οι αποφάσεις των Ευρωπαϊκών οργάνων, το μόνο κριτήριο που λαμβάνουν υπόψη τους, είναι η οικονομικότητα τους. Η κοινωνική πολιτική, η αλληλεγγύη, η μείωση του χάσματος ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, η εξάλειψη της φτώχιας κ.α., δεν περιλαμβάνονται στην ατζέντα των συνεδριάσεων τους. Η κοινωνικότητα να έχει υποκατασταθεί από τα δίκτυα «κοινωνικής δικτύωσης». Τα πολιτιστικά στερεότυπα κάθε λαού να έχουν ισοπεδωθεί από την παγκόσμια βιομηχανία του λεγόμενου «life style». Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον η παγκόσμια βιομηχανία θεάματος δεν κρύβει τη διάθεση της να διαβρώσει την πολιτιστική εξέλιξη κάθε χώρας, επιβάλλοντας πολιτιστικά στερεότυπα όπως: «x factor Greece», «the voice greece», «Hot Seat», «CELEBRITY GAME NIGHT». Οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, ιδίως αυτοί με πανελλαδική εμβέλεια, δε κρύβουν την αποστροφή τους σε κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα, ελληνική γλώσσα κλπ. Υπάρχουν παρουσιαστές ή δημοσιογράφοι που δε διστάζουν να χρησιμοποιούν αγγλόφωνες λέξεις που έχουν όμως προέλευση ελληνική. Οι περισσότερες εκπομπές για να θεωρηθούν , όπως συνηθίζεται, «in» χρησιμοποιούν ξένους τίτλους: «Jenny Jenny», «My Life» κλπ. Ευτυχώς που υπάρχει και η δημόσια Ραδιοτηλεόραση και αντιστέκεται κάπως απέναντι σ’ αυτή την άκριτη ξενολαγνεία… Σε μια ομόσπονδη Ευρώπη των 25 και πλέον γλωσσών, με ακόμη περισσότερες διαλέκτους και ιδιώματα, η πολιτιστική βιομηχανία απαιτεί κοινή γλώσσα. Άλλως είναι υψηλό το κόστος των παρεχόμενων προϊόντων της.
Να γιατί «πεφωτισμένοι» σύγχρονοι πολιτικοί ταγοί επιδιώκουν την καθιέρωση διπλής κοινής επίσημης γλώσσας σε κάθε χώρα μέλος. Αλήθεια υπάρχει κανείς Έλληνας (ακροδεξιός, δεξιός, κεντρώος, σοσιαλδημοκράτης, ποταμίσιος, αριστερός, κουμουνιστής κλπ) που να πιστεύει , ότι τα οικονομικά μεγαθήρια που δραστηριοποιούνται στον τομέα του θεάματος και του πολιτισμού, επιδιώκουν παράλληλα και την ανάπτυξη των ιδιαίτερων πολιτιστικών αξιών κάθε λαού χωριστά; Τελικά αυτό ήταν το ζητούμενο ότι «πολιτισμικά ανήκομεν εις την Δύσιν»;
Η σύγχρονη κοινωνική ζωή της Ελλάδας έχει αναρίθμητα παραδείγματα πολιτικού, οικονομικού, αμυντικού και πολιτισμικού εκμαυλισμού. Η παράθεση τους και μόνο θα απαιτούσε τόνους χαρτιού και μελάνης… Άλλωστε δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Εξάλλου ένα κράτος, μπορεί να θεωρηθεί εθνικά κυρίαρχο, μόνο όταν η κατάρτιση και η χρηματοδότηση των δαπανών, αλλά και ο προσδιορισμός των πηγών εσόδων του προϋπολογισμού του δεν εξαρτάται από άλλους. Όταν συμβαίνει το αντίθετο, τότε δεν πρόκειται για κυρίαρχο κράτος αλλά για αποικία.
Είναι ανάγκη, ως πολίτες αλλά και ως χώρα συνολικά, να ελέγχουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα την πορεία μας. Να παρατηρούμε αν ο δρόμος που ακολουθούμε είναι αυτός που επιλέξαμε. Άλλως θα πρέπει να προβούμε σε διόρθωση. Να αναπροσανατολιστούμε εκ νέου. Μας λένε ότι αυτό είναι δύσκολο, ότι έχει κόστος, ότι θα χάσουμε περισσότερα απ’ αυτά που αναμένουμε να κερδίσουμε… Έτσι επιβάλλεται να ξεχάσουμε τον δρόμο που αρχικά επιλέξαμε και να ακολουθήσουμε τον δρόμο που αυτοί μας ετοίμασαν και μας προτείνουν. Χωρίς να οριοθετούμαστε από την κοινή βούληση και συλλογική θέληση μας, αλλά από τις αναγκαιότητες που εμφανίζουν και προτάσσουν κάθε φορά τα συμφέροντα των οικονομικών μεγαθηρίων, που ελέω της παγκοσμιοποίησης αλωνίζουν τον πλανήτη.
Χρήστος Παπαδόπουλος
