Σε μάστιγα… της εποχής, όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται αυτό έχει εξελιχθεί η κατάσταση με τα γκράφιτι στην πόλη της Κοζάνης.
Στα πεζοδρόμια, σε αγάλματα, σε μνημεία, σε πολυκατοικίες, σε κολώνες, σε τζαμαρίες, σε γραμματοκιβώτια, σε περίπτερα, σε τέντες, σε εγκαταλελειμμένα οχήματα σε… σε….σε… δεν μπορεί ένα γκράφιτι θα υπάρχει…
Με το που βγεις από το σπίτι, τα γκράφιτι σε… συντροφεύουν σε όλη σου την καθημερινότητα, όπου κι αν το βλέμμα σου πέσει. Άλλο ένα καινούργιο γκράφιτι πάνω στο παλιό που είχε πάρει την θέση ενός παλιότερου στον τοίχο που ο ιδιοκτήτης αναγκάστηκε να βάψει και να ξαναβάψει ξοδεύοντας και χρόνο και χρήμα επειδή, απλά, κάποιος αποφάσισε να «εκθέσει» την καλλιτεχνική του ανησυχία, τα πολιτικά του πιστεύω, τα… εσώψυχά του τέλος πάντων, στην «περιουσία» ενός συμπολίτη του.
Τελικά, τι είναι το φαινόμενο αυτό; Είναι ένα θέμα που άπτεται της ιδιοσυγκρασίας μας και της αίσθησης που έχουμε όλοι για τον δημόσιο χώρο ή μήπως είναι ζήτημα αστυνόμευσης και εφαρμογής του νόμου;
Πέρα από την ιδιωτική «περιουσία» του καθενός όμως το θλιβερό είναι το αν κτίρια όπως το Δημαρχείο της Κοζάνης, το ιστορικό καμπαναριό της κεντρικής πλατείας, μουσεία, προτομές κ.ά. πολιτιστικά και ιστορικά στολίδια και κειμήλια που ανήκουν σε όλους μας αξίζουν τέτοια αισθητική κακοποίηση όπως αυτήν που αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό είναι ένα ερώτημα που όχι μόνο πρέπει να απαντηθεί αλλά κυρίως είναι ένα ζήτημα ανεξέλεγκτο που πρέπει πλέον σοβαρά να μας απασχολήσει… Εάν φυσικά δεν έχουμε συνηθίσει τόσο το φαινόμενο αυτό που πάθαμε… ανοσία.
