Το σχόλιο από το «Ρεβύθι» για το κλείσιμο και το εξοντωτικό πρόστιμο: «Ουδέποτε μας έγινε σύσταση, ουδέποτε καταμετρήθηκαν τα άτομα εκείνη τη νύχτα, ουδεμία επιχείρηση τηρεί το συγκεκριμένο μέτρο εν γνώσει των αρχών…»



Ένα «μανιφέστο» με μανία και καμία έφεση.

«Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται το νόμο όπως τα τείχη της πόλης» (Ηράκλειτος, Περί Φύσεως, 44) . Κι όταν τα «τείχη» της πόλης έχουν διαρρηχθεί εκ τω έσω; Που βρίσκεις δικαιοσύνη, ισονομία και ισότητα; Εν έτει 2020 η καθολικότητα του νόμου είναι αδιαμφισβήτητη ή μήπως όχι;

Ας φέρουμε τα πράγματα στο σήμερα, στο τώρα και στο εδώ. Οι συνθήκες δύσκολες, η απειλή του ιού συνεχής και η προοπτική μια οικονομικής κατάρρευσης περισσότερο από πιθανή. Στην πόλη της Κοζάνης, οι επιχειρηματίες στήνουν ξανά με κόπο τη ζωή τους, ναι, τη ζωή τους γιατί μέσα σ’ αυτά τα καταστήματα ζουν, υπάρχουν και αναπνέουν όπως και η πόλη τους.

Η δημοτική αρχή δίνει «σιωπηλά» τη συγκατάθεση της να βγουν τα τραπεζοκαθίσματα σε απόσταση μεταξύ τους, με 6 άτομα ανά τραπέζι αλλά με καμία υπόδειξη – σύσταση για το όριο των ατόμων ανά τετραγωνικό. Η πόλη ζωντανεύει για λίγο, όλοι νιώθουμε πως πήραμε μια ανάσα, μια γεύση από την παλιά μας ζωή…

Τα πρώτα σύννεφα δεν αργούν να φανούν… διαμάχες της ηγεσίας (πολιτικής, διοικητικής, αστυνομικής) και παιχνίδια σκοπιμοτήτων πολιτικών, προσωπικών , οικονομικών , παιχνίδια που παίζονται δίχως κανόνες (πολλές φορές από επιχειρηματίες συναδέλφους!), οδηγούν σε έκρυθμες καταστάσεις. Εν μέσω όλων αυτών, γράφτηκε στον τοπικό Τύπο: «Έγιναν συστάσεις και τα εν λόγω μαγαζιά δε συμμορφώθηκαν». Ο λόγος μας απέναντι στο δικό τους και ο Λόγος (ήτοι η λογική) ευθύς εξανεμίζεται.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη με τις άλλες επιχειρήσεις αλλά ΕΔΩ, ΕΜΕΙΣ πρέπει να είμαστε σαφείς: ουδέποτε μας έγινε σύσταση από την αστυνομία ή οποιοδήποτε άλλο δημόσιο φορέα, ουδέποτε καταμετρήθηκαν τα άτομα που παρευρίσκονταν στο μαγαζί εκείνη τη νύχτα (26/6/2020), ουδεμία εκ των επιχειρήσεων της πόλης τηρεί το συγκεκριμένο μέτρο εν γνώσει των αστυνομικών αλλά και δημοτικών αρχών. Ανύπαρκτη ενημέρωση, καμιά γραπτή διασφάλιση από οποιονδήποτε αρμόδιο, διαφορετικά μέτρα και σταθμά κατά το δοκούν.

Κουραστήκαμε να παλεύουμε τον αγώνα τον Καλό και να βρίσκουμε μπροστά μας «τείχη», «τείχη» που σφίγγουν σαν κλοιός και όχι σαν εκείνα των αρχαίων ακροπόλεων που προστατεύουν κι υπερασπίζονται τους πολίτες. Μην ξεγελιέστε από τους ιστορικούς και ποιητικούς υπαινιγμούς. Δεν υπάρχει τίποτε το ποιητικό στο να υπεραμύνεσαι το «εὖ ἀγωνίζεσθαι» (Το Ρεβύθι κρέμασε πρώτο τις κουτάλες του πριν από την επίσημη απόφαση του κράτους για διακοπή λειτουργίας των καταστημάτων εστίασης με γνώμονα την προάσπιση της δημόσιας υγείας) και ο Νόμος του Ισχυρού να σου υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία ότι το « ἀγωνίζεσθαι» σου αρκεί, το «εὖ» ανήκει σ’ εκείνους, τους Ολίγους. Εσύ θα αγωνίζεσαι και Εκείνοι θα δρέπουν τους καρπούς των κόπων σου. Δίκαιο, δε νομίζετε;