
Λίγες ημέρες αργότερα, τέλη Νοέμβρη ήταν και ήδη η τηλεθέρμανση έκαιγε για τα καλά, κατέβηκα στον κάτω όροφο του Οργανισμού, όπου βρισκόταν η κουζίνα για τον καφέ του προσωπικού και γενικότερα ο χώρος του διαλείμματος. Διαπίστωσα ότι, ενώ το καλοριφέρ έκαιγε στο φουλ, το παράθυρο της κουζίνας ήταν ανοιχτό. Η φυσιολογική αντίδραση για μένα ήταν να κλείσω το παράθυρο. «Α, μην το κλείνεις», μου είπανε. Γιατί;; Ρώτησα γεμάτος απορία. «Γιατί έχει χαλάσει ο θερμοστάτης από πέρσι και το καλοριφέρ καίει συνέχεια».
Εκεί πια θυμήθηκα τα λόγια του αείμνηστου πατέρα μου, όταν το μακρινό 1998 του είπα ότι έχω πρόταση από μία επιχείρηση συλλεκτικών ειδών στην Αθήνα για να μπω συνέταιρος. Αυτή είναι μία επιχείρηση που χρωστάει, μου απάντησε. Αν θες, μπορώ να σου ανοίξω το δικό σου μαγαζί και όχι να μπεις σε μια επιχείρηση που δεν ξέρουμε που χρωστάει τι.
Χρειάστηκαν δύο τρεις ακόμη περιπτώσεις (μαζί με το χτύπημα της διάγνωσής μου με σκλήρυνση κατά πλάκας) για να καταλάβω ότι το δικό μου γραφείο είναι πολύ καλύτερο και πως είναι κρίμα να το αφήσω. Κι έτσι, πήρα την απόφαση να παραιτηθώ (εννοείται δίχως μίρλα) και από τη θέση του προέδρου του ΟΑΠΝ, αλλά και από τη θέση του δημοτικού συμβούλου, αφήνοντας πίσω κάποιους άλλους να κάνουν μια δουλειά που ούτε ήξερα αλλά που ούτε ήθελα τελικά να μάθω.
Γιατί τώρα ξανασχολήθηκα στις τελευταίες εκλογές ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος. Όταν λοιπόν μου ζητήθηκε από τον Γιώργο Αμανατίδη να κατέβω μαζί του στις εκλογές, του είπα επί λέξει: «Γιώργο μου, με τιμά πολύ η πρότασή σου. Κι επειδή δεν υπάρχει κάτι σαν ψηφοδέλτιο επικρατείας στην Περιφέρεια για να πάρω την τελευταία θέση, γνωστή και ως τιμητική αν άξιζα φυσικά κάτι τέτοιο, θέτω ως υποψήφιος όλες μου τις δυνάμεις στο πλευρό σου». Και με πολύ απλά λόγια συνεχίζω φυσικά να πιστεύω ότι ο Γιώργος Αμανατίδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή και στην κατάλληλη θέση. Με τις οποίες βέβαια δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει. Αλλά είναι ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα.
Αυτά είχα να πω και ευχαριστώ πολύ όσους είχαν την υπομονή και κάθισαν να διαβάσουν το σεντονάκι μου.