Το βίντεο είναι μια δημιουργία από τον Γιώργο Παπαγεωργίου, μπαμπά της Αναστάσιας και του Δημήτρη, σε συνεργασία με την Ομάδα Συντονισμού Συλλόγων Γονέων “Υπερασπίσου το Παιδί”.
Ένα σχόλιο στο άρθρο “Ομάδα Συντονισμού Συλλόγων Γονέων: “Υπερασπίσου το Παιδί”Στείλε όταν φτάσεις…- “Όλων των νεκρών θα γίνουμε φωνή, το έγκλημα αυτό να μην συγκαλυφθεί!!””
Μπράβο. Εύστοχα τα λόγια. Να προσθέσω, ότι οι γυναίκες κοιλοπονουν πράγματι για αυτά τα παιδιά, αλλά δεν τα φέρνουν πίσω στον κόσμο. Μένει μόνο ο πόνος τους. Όσο για εμάς, τους άλλους, τους τυχερούς, που δεν βάλαμε τα παιδιά μας σε εκείνο το τρένο, ας σκεφτούμε σε ποιο αλλο “τρενο” τα έχουμε βάλει που περιμένουμε να φτάσει. Εμείς, γιατί οι γονείς που εχασαν τα παιδιά τους δεν μπορούν τώρα, θα συνεχίσουμε να μην κατηγορουμε εαυτούς για το έγκλημα; Για τα εγκλήματα; Για την αδιαφορία μας, για την ανοχή μας, για τη σύμπραξη μας; Δεν συμμετείχαμε εμείς; Δεν συμμετέχουμε ; Η καταστροφή συνεχίζεται, καίγονται να ιδιωτικοποιηθεί το νερό αυτές τις μέρες κιόλας. Είναι κανείς γονέας να το αποτρέψει; Πόσοι γονείς, ειδικά στην επαρχία, στήριξαν απεργία, διαδήλωση, διαδηλωτή; Πόσοι; Ε πόσοι; Δεν λέω πόσοι συμμετείχαν. Δεν τολμώ να μετρήσω πόσοι ήταν εναντίον. Μετά τον πρώτο πόνο, εκείνοι οι γονείς που σκοτωθηκαν τα παιδιά τους θα σκεφτούν, αναπόφευκτα: εγώ που ήμουν; Τι έκανα εγώ;
Τι δεν έκανα; Που εφταιξα; Τι θα μπορούσα να είχα κάνει; Σαν αυτούς πρέπει να σκεφτούμε και να μην ξαναπούμε καφέ η πάμε διακοπές η για φαγητό, αμέριμνοι. Ανάληψη ευθύνης κι από εμάς. Τώρα και πάντα για όλα όσα συμβαίνουν, διαρκής αναληψη ευθύνης από όλους που φταιξαμε. Γιατί ξέραμε. Όλοι ξέραμε, το διαδήλωσαν τα παιδιά μας το 2008, κι εμείς τα αφήσαμε και τότε , μόνα, να τρώνε ξύλο και χημικά. Θυμάστε; Γυρίστε πίσω το χρόνο και θα δείτε καθαρά , ποιοι είμαστε κατά βάθος. Ας ελπίσουμε ότι κάτι μας άλλαξε.
Ανώνυμος
- Edit
Μπράβο. Εύστοχα τα λόγια. Να προσθέσω, ότι οι γυναίκες κοιλοπονουν πράγματι για αυτά τα παιδιά, αλλά δεν τα φέρνουν πίσω στον κόσμο. Μένει μόνο ο πόνος τους. Όσο για εμάς, τους άλλους, τους τυχερούς, που δεν βάλαμε τα παιδιά μας σε εκείνο το τρένο, ας σκεφτούμε σε ποιο αλλο “τρενο” τα έχουμε βάλει που περιμένουμε να φτάσει. Εμείς, γιατί οι γονείς που εχασαν τα παιδιά τους δεν μπορούν τώρα, θα συνεχίσουμε να μην κατηγορουμε εαυτούς για το έγκλημα; Για τα εγκλήματα; Για την αδιαφορία μας, για την ανοχή μας, για τη σύμπραξη μας; Δεν συμμετείχαμε εμείς; Δεν συμμετέχουμε ; Η καταστροφή συνεχίζεται, καίγονται να ιδιωτικοποιηθεί το νερό αυτές τις μέρες κιόλας. Είναι κανείς γονέας να το αποτρέψει; Πόσοι γονείς, ειδικά στην επαρχία, στήριξαν απεργία, διαδήλωση, διαδηλωτή; Πόσοι; Ε πόσοι; Δεν λέω πόσοι συμμετείχαν. Δεν τολμώ να μετρήσω πόσοι ήταν εναντίον. Μετά τον πρώτο πόνο, εκείνοι οι γονείς που σκοτωθηκαν τα παιδιά τους θα σκεφτούν, αναπόφευκτα: εγώ που ήμουν; Τι έκανα εγώ;
Τι δεν έκανα; Που εφταιξα; Τι θα μπορούσα να είχα κάνει; Σαν αυτούς πρέπει να σκεφτούμε και να μην ξαναπούμε καφέ η πάμε διακοπές η για φαγητό, αμέριμνοι. Ανάληψη ευθύνης κι από εμάς. Τώρα και πάντα για όλα όσα συμβαίνουν, διαρκής αναληψη ευθύνης από όλους που φταιξαμε. Γιατί ξέραμε. Όλοι ξέραμε, το διαδήλωσαν τα παιδιά μας το 2008, κι εμείς τα αφήσαμε και τότε , μόνα, να τρώνε ξύλο και χημικά. Θυμάστε; Γυρίστε πίσω το χρόνο και θα δείτε καθαρά , ποιοι είμαστε κατά βάθος. Ας ελπίσουμε ότι κάτι μας άλλαξε.