1.- Η πεζογράφος Χρυσούλα Πατρώνου – Παπατέρπου, Καστοριά, Νεστόριο.
2.- Η ποιήτρια Δότα Σαρβάνη, Φλώρινα, Λέχοβο.
1
Λιμναία η δασκάλα ξένων γλωσσών και μεταφράστρια, Χρυσούλα Παπατέρπου,
αδιαλείπτως νέα κι αρχοντική, ως σεβάσμια βυζαντινή δέσποινα.
Υπό το δέος των βυζαντινών εκκλησιών και των εγκαταλειμμένων αρχοντικών, στον απόηχο των ηρωικών απελευθερωτικών αγώνων του 20ου αι., αλλά και του εμφυλίου στα γειτονικά βουνά, η Χρυσούλα άλλοτε ζωγραφίζει κι άλλοτε γράφει.
Συγγράφει στην, τελευταίως, χειμαζόμενη Καστοριά, όχι για να αποδράσει από τη συλλογική δυσκολία, αλλά για να χτίσει γέφυρα για την ελπίδα. Η αποτύπωση του κόσμου είναι η έγνοια για τον τόπο, είναι ο λώρος της καλλιέργειας με το ψωμί, είναι η ικανότητα να ανήκουμε κάπου για να ξαναγίνουμε…, είναι εν τέλει η μετατροπή της γραφής, περιττής σε χαλεπούς καιρούς, σε μέγιστη χρησιμότητα.
Η χρήσιμη, λοιπόν, η πολύτιμη συγγραφέας στα διηγήματά της συμπυκνώνει τη σοφία της, αξιοποιώντας μνήμες και ρίχνοντας το βλέμμα της σε πολυχτυπημένους ανθρώπους, τους δίνει πρώτη θέση. Δοξάζοντας, επίσης, την ομορφιά του τόπου της, καταγράφει την αγωνία της σε πολλά παραλίμνια έργα της, για επερχόμενες καταστροφές.
Η δεκαετία 40-50, ως γνωστόν, δεν είχε βρει τη θέση της στην ελληνική ιστοριογραφία, λόγω του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Μόλις στα μέσα του 90 άνοιξαν ΑΡΧEIΑ και ξεδιπλώθηκαν καταχωνιασμένες οικογενειακές ιστορίες που συνθέτουν τη μακροϊστορία και προσφάτως ενέπνευσαν και τη λογοτεχνία (Κ. Μπαρμπάτσης, Σ. Δημητρίου).
