Της Αναστασίας I. Καρανίκα:
Θωμά! Πώς έφυγες έτσι ; Χωρίς αφορμή και το άστρο που έπεσε άφησε γραμμή. Πώς έφυγες έτσι; Δεν είπες μια λέξη και τα σχολεία άρχισαν κι εσύ είσαι και θα είσαι απών!
Δυσβάσταχτο το κενό, μεγάλη η απουσία σου στην οικογένεια σου, στους συγγενείς σου, στους συναδέλφους, στους φίλους, στους μαθητές σου, στην κοινωνία.
Θυμάμαι στη Νομαρχία, τα γραφεία της Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης, γενικά ο 4ος όροφος γέμιζε με την υπέροχη και δραστήρια παρουσία σου, την αδιαμφισβήτητη εντιμότητά σου, το αστείρευτο χιούμορ σου, τη μεγάλη σου υπομονή και την αξιοθαύμαστη καλοσύνη σου για να αντιμετωπίζεις το κάθε πρόβλημα με ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ και ΑΜΕΡΟΛΗΨΙΑ.
Στην Α.Δ.Ε.Δ.Υ. (Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων) ήσουν σημαντικός και απαραίτητος.
Μπορούσες και ήθελες τόσα να προσφέρεις! Για το χαμό σου, χιλιάδες τα γιατί;
Θα σαι πάντα στη σκέψη μας και στην ψυχή μας.
Στη γειτονιά των Αγγέλων ελπίζω πως θα μας περιμένεις, έτσι, όπως καθημερινά σε συναντούσαμε με το ακατανίκητο χαμόγελό σου και το θερμό χαιρετισμό σου.
Αγαπημένε μας φίλε!
