Αντίσταση – Άρθρο του Απόστολου Παπαδημητρίου για την παρακμή που βιώνουμε

Οι λαοί που επί μακρόν κατάφεραν να επιβιώσουν στο ιστορικό προσκήνιο κατά περιόδους υπήρξαν πρωταγωνιστές και έγραψαν λαμπρές σελίδες ιστορίας. Βέβαια αυτό συνέβη κατά περιόδους ακμής. Αυτήν όμως διαδέχεται μετά πάροδο μεγάλου διαστήματος η παρακμή. Συνήθως την παρακμή ακολουθεί η υποταγή σε σφριγηλό κατακτητή, ο οποίος επωφελείται από τις αδυναμίες του λαού που βιώνει παρακμή. Ένας από τους λίγους λαούς με ιστορία χιλιετιών είναι και ο ελληνικός. Στη μακραίωνη πορεία του τον διέκριναν δύο περίοδοι βαθειάς παρακμής, η πρώτη κατά την τελευταία περίοδο του αρχαίου κόσμου και η δεύτερη κατά την τελευταία περίοδο της βυζαντινής λεγόμενης αυτοκρατορίας, κατά τη θέληση και επιβολή των εμπαθών εχθρών της, των Φράγκων. Εξ αιτίας της παρακμής ο λαός μας υπετάγη στους Ρωμαίους και στους Οθωμανούς Τούρκους αντίστοιχα με εντυπωσιακή ευχέρεια!

Και σήμερα βιώνουμε ως λαός παρακμή, δεν θέλουμε όμως να διδαχθούμε από τα τραγικά σφάλματα των προγόνων μας, ώστε να μεταβάλουμε στάση βίου. Η παρακμή προέρχεται από την τρυφηλή ζωή, που απορρέει από την ευμάρεια. Αυτή εκτρέφει ποικίλα πάθη με κυριότερα τη φιλαρχία, προαιώνια μάστιγα της φυλής μας, τη φιλαργυρία και τη φιληδονία. Κάποιες γενιές μοχθούν με συλλογική προσπάθεια να ανυψώσουν τον κοινωνικό βίο με την καλλιέργεια του ήθους των πολιτών και της φιλοπατρίας, προς υπεράσπιση της πατρίδας από κάθε επίβουλο, με έργα ευποιίας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Κάποιες άλλες, στη συνέχεια, επωφελούνται από τον μόχθο των προηγουμένων , χλευάζουν το ήθος τους και «απολαμβάνουν» την ελαφρότητα του βίου, αμέριμνες και με βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να διαταραχθεί ποτέ η «ευδαιμονία» τους.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, κατά την περίοδο της παρακμής, έχοντας απομακρυνθεί από βασικές αρχές όπως αυτές της πλάσης του «καλού καγαθού» πολίτη, του «αιέν αριστεύειν» και «άμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες», κατέρρευσαν. Ο συβαρητισμός, δηλαδή η τρυφηλή ζωή, υιοθετήθηκε ευρέως. Ακολούθησε η ολιγοτεκνία και η αδιαφορία για τα κοινά. Η κυριάρχηση του προσωπικού οφέλους αντί του συνολικού αποδυνάμωσε τις πόλεις κράτη, που δεν αποδέχθηκαν ποτέ την ενοποιό προσπάθεια του Φιλίππου και του μεγάλου Αλεξάνδρου, στην οποία ενυπήρχαν βέβαια και στρεβλώσεις. Μάλιστα ο Κοραής, τον οποίο προβάλλει ιδιαίτερα η κυβερνητική επιτροπή 2021, ξέπεσε στο να γράψει ότι οι Έλληνες παρέμειναν υπόδουλοι από τον καιρό της κατάκτησής τους από τον Φίλιππο μέχρι το 1830 μ.Χ.! Οι πρόγονοί μας του Νότου, αφού βοήθησαν τους Ρωμαίους να υποτάξουν τους «κατακτητές» τους Μακεδόνες, υποτάχθηκαν με τη σειρά τους. Έκτοτε ουδέποτε διανοήθηκαν να εξεγερθούν, σε αντίθεση με τους Εβραίους, πού οργάνωσαν πολλά επαναστατικά κινήματα με κατάληξη την πλήρη καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Πώς να αγωνιστούν, αφού είχαν παραλύσει από την τρυφηλότητα, ώστε επιφανείς Ρωμαίοι, όπως ο ελληνομαθής συγκλητικός Κάτων, να επισημάνουν τον κίνδυνο να διαβρωθούν οι Ρωμαίοι από τους κατακτημένους Έλληνες;

Οι Νεοέλληνες της παρακμής θρηνούν για τα όσα ακολούθησαν την εξάπλωση της χριστιανικής πίστης μεταξύ των μεσογειακών λαών. Θρηνούν για τον αφανισμό δήθεν του αρχαιοελληνικού «πνεύματος» από τους «σκοταδιστές» χριστιανούς. Υποκριτές στο έπακρο, δουλωμένοι στους ισχυρούς της ημέρας προαιώνιους εχθρούς του ελληνισμού από την εποχή του Καρόλου, τον οποίο οι Φράγκοι χαρακτήρισαν μεγάλο, απαξιώνουν κάθε τι των Ρωμηών, βυζαντινών κατακτητών μας κατά τον Κοραή. Ανήμποροι να αναμετρηθούν στο ήθος και στην αρετή, απαξιώνουν το πλήθος των μαρτύρων της πίστης, που πρόσφεραν το αίμα τους, για να αφανιστεί ο αρχαίος κόσμος της παρακμής. Ανήμποροι να αναμετρηθούν όχι μόνο στο ήθος, αλά και στις γνώσεις, απαξιώνουν τους Τρεις Ιεράρχες και τους άλλους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι μελέτησαν σε βάθος την αρχαία ελληνική γραμματεία, θεωρούντες τους εαυτούς τους κληρονόμους του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Και οι πλείστοι προέρχονταν από εξελληνισμένους λαούς, χάρη στη διάδοση του πολιτισμού των προγόνων μας μετά την ανεπανάληπτη εκστρατεία του μεγάλου Αλεξάνδρου, παρ’ όλες τις αδυναμίες αυτού και των επιγόνων του. Απαξιώνουν τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία μας μη θεωρώντας την ελληνική και χαρακτηρίζοντάς την σκοταδιστική, όπως κα οι πάτρωνές τους οι δυτικοί, προαιώνιοι εχθροί του ελληνισμού. Κάνουν πως αγνοούν ότι στη ρωμηοσύνη ποτέ δεν επικράτησε θεσμική φεουδαρχία και διάκριση των «ευγενών» κληρονιμικώ δικαιώματι από τον λαό. Κάνουν πως δεν βλέπουν διαφορά μεταξύ της δικής μας παράδοσης και εκείνης του σκοτεινού Μεσαίωνα στη Δύση με τους ιεροεξεταστές και τις πυρές τους.

Η Ρωμανία επάρθεν τελικά. Οι λόγοι οι ίδιοι, που οδήγησαν τους αρχαίους προγόνους μας να υποταγούν στους Ρωμαίους. Τα «ελεύθερα πνεύματα» την «κοπάνησαν», κατά το κοινώς λεγόμενο, στη Δύση, με τα αρχαία κείμενα αντιγραμμένα από μοναχούς, για να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση στα τέκνα των «ευγενών» αντί αδράς αμοιβής βέβαια.

Έτσι προέκυψε η λεγόμενη «Αναγέννηση», από φυγάδες Ρωμηούς δηλαδή και όχι από Άραβες κατακτητές της Ισπανίας, όπως διαλαλούν εμπαθείς εχθροί του ελληνισμού. Και έμεινε ο λαός μας με μόνο στήριγμα την πίστη και τους ολιγογράμματους κληρικούς να τον στηρίζουν σ’ αυτήν. Και αντιστάθηκε ο λαός μας με τρόπο θαυμαστό! Οι γραικύλοι της ευμάρειας απαξιώνουν την αντίστασή του επιχειρώντας την αναθεώρηση της ιστορίας με βάση ιδεοληψίες δυτικής κοπής. Δεν ήταν τάχα τόσο σκληρός ο ζυγός των Οθωμανών, μάλιστα οι γονείς ανταγωνίζονταν (άκουσον και φρίξον) στην προσφορά των τέκνων τους για τα γενιτσαρικά τάγματα! Κατ’ αυτόν τον τρόπο απαξιώνουν τη θαυμαστή αντίσταση των νεομαρτύρων της πίστης, χάρη στην οποία επήλθε σημαντική ανάσχεση της ροπής προς εξισλαμισμό υπό τις φρικτές συνθήκες δουλείας. Οι νεομάρτυρες, όπως και εκείνοι των πρώτων χριστιανικών αιώνων συντρίβουν το ιδεολόγημα του οικονομικού κινήτρου ως πανσθενούς και ερμηνεύοντος τα πάντα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Προβάλλουν κατά κόρο οι δικοί μας «διαφωτιστές» τον πλουτοκράτη και έκφυλο Βολταίρο, ως κατ’ εξοχήν φωτιστή, και απαξιώνουν τον άγιο Κοσμά τον όντως φωτιστή, δηλαδή φορέα πνευματικού φωτός.

Βέβαια ο δρόμος του αγίου Κοσμά είναι ο δύσκολος και δεν μπορούμε όλοι να τον πορευτούμε με συνέπεια. Σε πολλούς φαίνεται ευκολότερος ο δρόμος της ένοπλης αντίστασης κατά των κατακτητών. Και αυτόν επέλεξαν πολλά ασυμβίβαστα παλικάρια, τα οποία πήραν τα βουνά και πέρασαν τον βίο τους ως ανυπότακτοι κλέφτες, για τον κατακτητή και τους προσκυνημένους, ΚΛΕΦΤΕΣ, για τον λαό μας που τους εξύμνησε με πλήθος από δημοτικά τραγούδια που προβάλλουν τη λεβεντιά τους, αποκρύπτοντας παράλληλα τις αδυναμίες τους. Αυτές τις αδυναμίες φέρουν τώρα στο φως, προς «αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας» οι εθνομηδενιστές, που επιχειρούν να απαξιώσουν τον αγώνα της κλεφτουριάς, για να επικρατήσει το ιδεολόγημα ότι οι δουλωμένοι Ρωμηοί, όντες χωρίς εθνική συνείδηση, δεν πρόβαλαν ουδεμία αντίσταση στον κατακτητή, ώσπου επικράτησε η αστική γαλλική επανάσταση, που έδωσε ελπίδες στους κατακτημένους λαούς! Μάλιστα πέρισι ακούστηκε από πρωθυπουργικά χείλη ότι η αμερικανική επανάσταση προλείανε το έδαφος για να ακολουθήσει η δική μας! Και αγνοούν οι νέοι «διαφωτιστές» μας τις δεκάδες κινημάτων με την προτροπή των δυτικών και στη συνέχεια την εγκατάλειψη των εξεγερμένων στην εκδικητική μανία των κατακτητών!

Η παρακμή που βιώνουμε βαρύνεται πέρα από τα κακά των άλλων του ιστορικού παρελθόντος και με ένα ασυγχώρητο από την ιστορία: Την απαξίωση των αγώνων και των θυσιών των προγόνων μας. ΟΙ συνέπειες θα είναι οδυνηρές, προκειμένου να επέλθει κάθαρση κατά τον τύπο της αρχαίας τραγωδίας.

« ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»