Σκέφτομαι (όσο πιο βαθιά μπορώ) τις στιγμές που ο Ευαγόρας, ο αγαπημένος Μανώλης Γλέζος, ο ήρωας Σολωμός Σολωμού κατέβαζαν τη σημαία του εχθρού…
Ανεξάρτητα από τον “χωροχρόνο” και τις συνθήκες της εποχής τους, ένιωσαν και οι τρεις τους το ίδιο συναίσθημα, το οποίο πρέπει να ήταν μεγαλειώδες και υπέροχο, βαθύ και αμιγώς προσωπικό για τον καθένα τους, ωστόσο κοινό…
Όλοι τους έχουν περάσει στην Ιστορία ως Ήρωες δοξασμένοι και όχι ως “συναισθηματικά ανώριμοι άντρες”, όπως ισχυρίζονται οι επικριτές του 16χρονου Σάββα που κατέβασε και αυτός την τουρκική σημαία.
Πολύ αμφιβάλλω αν εκείνοι – έστω και παρορμητικά- θα τολμούσαν να κατεβάσουν τη σημαία του εχθρού…Ελάχιστοι άλλωστε το κάνουν…μετρημένοι…
Όλοι οι Ηρωές μας έβριθαν συναισθημάτων και αρετών, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για «ανεύθυνο συναισθηματισμό και παρορμητισμό»; Ή να τους επικρίνει για το «νεαρό της ηλικίας» τους;
Οι πάσης φύσεως “ορθολογιστές” και “τεχνοκράτες” πρέπει αντί να επικρίνουν με τόση ευκολία, να κατανοήσουν ότι το συναίσθημα πρωτίστως είναι αυτό που εμπνέει, καθοδηγεί νοερά οποιονδήποτε αγώνα και συν Θεώ τελικά θριαμβεύει…Ευτυχώς…
Σοφία Παπανικολάου
Ανώνυμος
- Edit
Συγχαίρω για το κείμενο, κόντρα στους πάσης φύσεως “ορθολογιστές” .
Ανώνυμος
- Edit
Την ευθύνη και το χρέος να ανεβάζουν ή να κατεβάζουν σημαίες την έχουν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας.Κανένας άλλος.Κι αν σας συγκίνησε τόσο πολύ η πράξη του,μπορείτε να τον μιμηθείτε.Εκεί είναι τα κατεχόμενα,εκεί και η βόρειος Ηπειρος.
Ανώνυμος
- Edit
Έχετε ακούσει η διαβάσει περί κοματοκρατίας ή ξενοκρατίας ; Μήπως το 1974 δεν έγινε προδοσία στην Κύπρο ;
Ανώνυμος
- Edit
Και η λύση είναι μεμονωμένες ενέργειες πολιτών,που ενίοτε οδηγούν σε καταστροφικά αποτελέσματα (όπως στα Ιμια,ή την δολοφονία του Σ.Σολωμού);
Ανώνυμος
- Edit
Δεν προτάθηκε ως λύση. Θαυμάζουμε την αγάπη για την πατρίδα, που φτάνει μέχρι θυσίας !
Η φράση «θυσία για την πατρίδα», μόνο καγχασμούς προκαλεί σήμερα..
με απαξίωση κάθε έννοιας πατρίδας.
A
- Edit
Αρετή η τρέλα; Όπου πήγαμε μόνο με συναίσθημα …