Ο δικός μου Πόντος – Γράφει ο Χρόνης Ακριτίδης

Ο δικός μου Πόντος είναι οι εμπειρίες, οι ιστορίες και οι αναμνήσεις που μου μετέφεραν οι πρόγονοί μου, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου. Ο Πολυχρόνης και η Φίκα, ο Γιώργος και η Κούλα, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με μπόλιασαν με την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο και τη λεβεντιά του γένους μας. Μα, πάνω απ’ όλα, με την αγάπη και την περηφάνια για την πατρίδα, την Ελλάδα.

Εκείνη την πατρίδα που δίδαξαν, εκείνη την εθνική συνείδηση που σμίλευσαν φωτισμένοι διδάσκαλοι στον παππού μου τον Πολυχρόνη στον «Φάρο της Ανατολής», το σπουδαίο σχολείο της ελληνικής ομογένειας του Πόντου, το Ελληνικόν Φροντιστήριον Τραπεζούντος. Έβγαζε, όμως, και ένα παράπονο ο παππούς. Είχε να θυμάται ότι στην Τραπεζούντα τον αποκαλούσαν υποτιμητικά Έλληνα, ενώ όταν ήρθε στη μητέρα Ελλάδα τον φώναζαν τουρκόσπορο.

Το σπίτι του θα στέκει, ακόμα, εκεί, στην πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Κομνηνών και θα κατοικείται, μετά τον διωγμό, από Τούρκους εποίκους. Όνειρο ζωής να το επισκεφθώ μια μέρα μαζί με την οικογένειά μου.

Η γιαγιά μου δεν ξέχασε σ’ όλη της τη ζωή τον μήνα που πέρασε σε καραντίνα, στοιβαγμένη, μέσα στην κακουχία και την ανέχεια, στο καράβι που τους μετέφερε από τα Σούρμενα, περιμένοντας τον υγειονομικό έλεγχο από τις αρχές.

Ο παππούς μου ο Γιώργος εκτοπίστηκε με την οικογένειά του και αυτός από τα Σούρμενα, μόλις σε ηλικία 11 χρονών, και δεν επέστρεψε ποτέ στα πάτρια, να δει το σπίτι που έζησε τα παιδικά του χρόνια.

Έχασε πολλούς δικούς του στη Γενοκτονία και δεν άντεχε να επανέλθουν οι άσχημες μνήμες. Μια, μόνο, φορά θυμάμαι να μου περιγράφει ότι την παραμονή του διωγμού, και επειδή ήταν μικρόσωμος, τον πέρασαν δεμένο με σχοινί από τη σκεπή της Εκκλησίας των Τριών Ιεραρχών για να περισώσει ό,τι μπορούσε να χωρέσει στη μικρή αγκαλιά του, την Άγια Εικόνα, το Άγιο Δισκοπότηρο, το Ευαγγέλιο και το θυμιατό. Τα τέσσερα αυτά κειμήλια ταξίδεψαν μαζί τους και βρίσκονται σήμερα στις Εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου στον Φιλώτα και του Αγίου Ιωάννη στην Πτολεμαΐδα.

Χρέος της δικής μου γενιάς είναι να κρατήσει τη μνήμη ζωντανή, να μην αφήσει τη φλόγα να σβήσει.

Ένα Μεγάλο Χρέος απέναντι στους προγόνους μας, απέναντι στα παιδιά μας.

Χρόνης Ακριτίδης
Τοπογράφος Μηχανικός – Συγκοινωνιολόγος
τ. Μέλος Διοικούσας Επιτροπής ΤΕΕ