Το όνομά μας είναι η ψυχή μας και η γιορτή μας διπλή – Γράφει ο Ιωάννης Γκουντιός

Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα. Το πρόβλημα δεν είναι «μακεδονικό» αλλά σκοπιανό.

Η ονομασία ΠΓΔΜ (στην οποία περιλαμβάνεται η λέξη Μακεδονία) προέρχεται από την ενδιάμεση συμφωνία Ελλάδας – Σκοπίων και είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ. Άρα μπορεί να αλλάξει με μια νέα συμφωνία με το οριστικό όνομα του διπλανού κατασκευάσματος άλλων δυνάμεων προς ίδιο όφελος (ο νοών νοείτω). Εδώ απαντιέται και το επιχείρημα για την αναγνώριση των άλλων (πλέον των 100) κρατών. Η ενδιάμεση συμφωνία έγινε με την Ελλάδα (και όχι τις άλλες χώρες) υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οι άλλες συμφωνίες είναι απλά διμερείς και εύκολα αλλάζουν και αμέσως η παγκόσμια κοινότητα αποδέχεται την νέα ονομασία (το έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις ανά τον κόσμο τα τελευταία 60 χρόνια όπως π.χ. Κεϋλάνη, Φορμόζα, Ροδεσία, Κονγκό κλπ).

Ο γεωγραφικός όρος της αρχαίας Μακεδονίας περιλαμβάνει και τμήματα εκτός συνόρων της σημερινής Ελλάδας. Ο ιστορικός, πολιτισμικός, γλωσσικός «χώρος» έχει αποκλειστικά και μόνο ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ και τίποτα άλλο. Θυμίζω η περιοχή μας επί τουρκοκρατίας (μόλις 100 χρόνια πριν) είχε πρωτεύουσα το ελληνικότατο Μοναστήρι. Οι Σλάβοι, οι Αλβανοί και Τσιγγάνοι δεν είναι ούτε θέλουν να γίνουν Μακεδόνες. Το όνομα επιδιώκουν να υποκλέψουν, με το βλέμμα τους προς το Αιγαίο και την προπαγανδιστική ψευδαίσθηση ξεχωριστού «έθνους».

Η Βόρεια Μακεδονία ήταν στην προαναφερόμενη περιοχή του Μοναστηρίου. Η περιοχή αυτή δεν είναι στην σημερινή ελληνική επικράτεια. Αυτό όμως δεν εγείρει κανένα δικαίωμα να ονομάζεται μια ολόκληρη, πολύ ευρύτερη περιοχή, με το όνομα ενός κομματιού της που δεν ενσωματώθηκε κατά τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας (στρατηγική επιλογή της ελληνικής ηγεσία για να προλάβουμε τους Βούλγαρους στην Θεσσαλονίκη) με τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο. Με όνομα μάλιστα, τα χαρακτηριστικά του οποίου, ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ το όλον του «κράτους» αλλά ενός μόνο τμήματος του πληθυσμού του που έχει ελληνική καταγωγή την οποία και νέκρωσε εν πολλοίς στο πέρασμα των χρόνων και με την προπαγάνδα του Τίτο και τις χονδροειδούς στρέβλωσης της ιστορίας που συνεχίζεται ως τις μέρες μας .  Ας θυμηθούμε επίσης, ότι η μεγάλη Βρετανία μπήκε στην ΕΟΚ ως Ηνωμένο Βασίλειο, λόγω της ένστασης της Γαλλίας στην οποία υπάρχει περιοχή με το όνομα Βρετάνη.

Βεβαίως η Ελλάδα μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της. ΟΧΙ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΒΙΑΣ. Αλλά πείθοντας τις μεγάλες δυνάμεις που θέλουν την ύπαρξη αυτού του «κράτους» για τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα, τα οποία είναι  πολλές φορές και αλληλοσυγκρουόμενα και γι’ αυτό το θέμα είναι δύσκολο. Βλέπουμε κατά καιρούς την αλλαγή θέσης των ενδιαφερομένων μεγάλων δυνάμεων. Ας υπάρξει αυτό το κράτος, αν το θέλουν, αλλά όχι σε βάρος μας.

Το όνομα του κράτους δεν είναι διεθνώς «Μακεδονία». Μόνο σε διμερείς συμφωνίες. Η προσθήκη γεωγραφικού ή χρονικού προσδιορισμού στην λέξη «Μακεδονία» δεν καλυτερεύει τα πράγματα. Χρυσώνει το χάπι αλλά δεν γιατρεύει. Δεν τίθεται θέμα του ψευτοδιλήμματος: σκέτο Μακεδονία ή με κάποιο προσδιορισμό. Ο αλυτρωτισμός δεν μπορεί να αποκλειστεί σε βάθος χρόνου. Να σκεφτούμε ότι η επίκληση του ονόματος της Μακεδονίας ξεκίνησε από τον Τίτο πριν περίπου 70 χρόνια με στόχο τη έξοδο στο Αιγαίο. Τώρα ήρθε ο καιρός να δρέψουν καρπούς. Εξ’ άλλου και πιο πριν  η ΕΣΣΔ από τη δεκαετία του ’20 είχε ανάλογες βλέψεις. Ιστορικά, ανέκαθεν υπήρχαν επιθέσεις από τον Βορρά, πληθυσμών που επιτίθονταν στο Νότο προς τις λεγόμενες θερμές θάλασσες.

Φυσικά και κινδυνεύει η Ελλάδα, όχι από το μικρό και ανήμπορο κράτος, αλλά από αυτούς που το χρησιμοποιούν. Ποιός μπορεί να προβλέψει τις γεωπολιτικές ορέξεις των μεγάλων δυνάμεων ώστε, με εργαλείο το δημιούργημά τους, να διασπάσουν την Ελλάδα κατά ανάλογο τρόπο αλλά όχι με τον ίδιο (βομβαρδισμοί) με άλλες περιπτώσεις κρατών.  Έχει αποδειχθεί ότι πρώτα αποφασίζουν το αποτέλεσμα και μετά οργανώνουν τον τρόπο για να το πετύχουν.

Προφανώς μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος από την Ανατολή. Αυτό όμως δεν μας αφήνει να εφησυχάζουμε, διότι είναι σαφές ότι η Τουρκία υιοθετεί τα δύο κράτη (Αλβανία και Σκόπια) προς όφελός της, οπότε έχουμε στην πλάτη μας κάποιον που δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε. ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΙΤΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ.  Το να «κλείσουμε» το θέμα όπως – όπως, μάλλον μας αποκοιμίζει παρά μας καθησυχάζει. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι κατανοητό ότι οι λαοί των δύο χωρών πρέπει να καταλάβουν (και αυτό πρέπει είναι και προσπάθεια της Ελλάδας) ότι δεν μπορούν με τη στάση τους να αποτελούν εργαλείο έτερων συμφερόντων, που όταν ικανοποιηθούν τότε, οι ίδιοι, δεν θα έχουν καμία αξία (θα χρησιμοποιηθούν ως λεμονόκουπα). Στο επόμενο στάδιο πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το διαρκές συμφέρον τους είναι οι αγαστές σχέσεις πρωτίστως με την Ελλάδα.

Δεν χρειάζεται η Ελλάδα να έρθει σε «πλήρη ρήξη» με τους γείτονές της. Αντίθετα πρέπει να τους βοηθήσει να καταλάβουν το γεωπολιτικό παίγνιο που γίνεται σε βάρος τους. Η προσπάθεια των Τούρκων να δημιουργήσουν συνθήκες ασφυξίας σε βάρος μας δεν θα αλλάξει παραχωρώντας εμείς το όνομα. Απεναντίας τους διευκολύνει προοπτικά.  

Αποδείχτηκε το 2008 στη σύνοδο του Βουκουρεστίου ότι  το ΝΑΤΟ βρέθηκε σε δύσκολη θέση παρά την σαφή επιδίωξη να δώσει προσωρινή λύση και ταυτόχρονα ένταξη. Υπήρξε απειλή VETO,  το θέμα πάγωσε, οι δε μεγάλη δύναμη που επεδίωκε την ένταξη δεν βρήκε «προσωρινό» τρόπο για αυτή. Ούτε πρόκειται να βρει διότι δημιουργεί προηγούμενο που θα το βρει στο μέλλον μπροστά της και δεν το διακινδυνεύει, ούτε η ίδια ούτε άλλες χώρες του ΝΑΤΟ που βλέπουν τους εαυτούς τους σε άλλες περιπτώσεις που χρειάζονται το veto.

Οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται ala-cart σύμφωνα με τις μικροπολιτικές εσωτερικές ισορροπίες. Οι πνευματικοί άνθρωποι εκφράζουν και κάνουν κατανοητές τις υπαρξιακές ανησυχίες του συλλογικού υποκειμένου κάθε λαού. Έτσι ο Ελύτης, η Μελίνα, ο Τσάτσος, η Αβδελέρ, ο Μάνεσης και ο Γεωργάκης με τη φράση τους «Το όνομά μας είναι η ψυχή μας» έδειξαν το δρόμο και με τη στάση τους δίδαξαν ΕΝΟΤΗΤΑ. Η προσπάθειά τους στέφτηκε από επιτυχία λόγω του παγκόσμιου κύρους τους με συνέπεια η ΕΕ να μην αναγνωρίσει έως και σήμερα τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Και επειδή ακριβώς τα συμφέροντα των μεγάλων μπορεί να επιδιώκουν τη σύνθλιψη των μικρών, είναι απαραίτητο να είμαστε ενωμένοι και να επιμένουμε στις θέσεις μας. Πολλές φορές τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους αλλάζουν (η ιστορία το πιστοποιεί). Η σταθερότητα των θέσεών μας με πίστη στο δίκαιο, είναι ανταποδοτική. Η επιμονή των επαναστατών στον δίκαιο αγώνα τους και η μεταβολή των γεωπολιτικών συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων έδωσε το αποτέλεσμα το 1927 (Ναυμαχία του Ναυαρίνο).  Φανταστείτε να τα είχαν παρατήσει ή να είχαν συμφωνήσει μια χαλαρή μορφή ομοσπονδοποίησης μια χρονιά νωρίτερα. Την 25η Μαρτίου θα γιορτάζαμε μόνο τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (και ίσως κρυφά).

Χρόνια πολλά και καλή ανάσταση

Γκουντιός Β. Ιωάννης