Φοβάμαι ότι ο ακήρυχτος πόλεμος των γενεών, που προανήγγελλαν κοινωνιολόγοι & οικονομολόγοι, ξεκίνησε, έστω κι αν δεν γίνεται άμεσα αντιληπτός στην καθημερινότητά μας. Ήδη, διαφαίνεται ότι έχουμε μια γενιά 60ρηδων, που ξοδεύει τα «φράγκα» της – εκτός των άλλων – για να αισθάνεται νεώτερη, ενώ οι νέοι, όπως πάει το πράγμα, θα γερνάνε πριν την ώρα τους πληρώνοντας τους «τζερεμέδες». Ο μοναδικός δημοκρατικός τρόπος, για μια δικαιότερη κατανομή των βαρών, είναι προφανώς η επαρκής εκπροσώπηση των νεωτέρων σε όλα τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Άλλος τρόπος για να ισορροπήσει το παιχνίδι των γενεών δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αν και ο όρος «γενιά» στα κοινά δεν είναι ζήτημα … ληξιαρχείου, ας επιχειρήσουμε να δούμε πώς εμπλέκονται σ’ αυτά – σήμερα εν μέσω κρίσης – οι 60ρηδες, οι 50ρηδες και οι 40ρηδες ; Τους 30ρηδες πρέπει να τους περιμένουμε, λίγο ακόμη, για να αναδειχθούν μέσα από μια επαρκή διαδρομή στον εργασιακό στίβο.
Για την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου (60αρηδες σήμερα) έχουν γραφεί μυριάδες αναλύσεις. Κατά κοινή ομολογία είναι η πλέον βολεμένη γενιά, αφού έχει εξαργυρώσει σε μεγάλο βαθμό την κυρίαρχη συμμετοχή της στα κοινά, με ένα … «σκασμό» οφίτσια, πλούτο και … δουλειές. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε: α) ότι οδήγησε τη χώρα μας αρκετά σκαλιά ψηλότερα, που σήμερα αποσιωπείται λόγω της κρίσης και β) ότι οι ευθύνες δεν μπορεί να είναι συλλογικές, επειδή κάποιοι υπήρξαν λαμόγια. Σε κάθε περίπτωση οφείλει ένα κοινωνικό απολογισμό.
Για τη γενιά τη δική μου τι πω και τι να … «αρμάξω»! Τη γενιά που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά ο κόσμος την … πρόλαβε…! Τη γενιά που η κρίση τη βρήκε στο απόγειο των υποχρεώσεών της βουτηγμένη στα χρέη, παράλληλα με τις σπουδές των παιδιών. Τη γενιά των 50ρηδων, για την οποία καθημερινά ακούγονται ακραίες ιστορίες απόγνωσης για ανέργους και «απορυθμισμένους». Τη γενιά που προσπαθεί να σώσει … «οτιδήποτε και αν σώζεται», κάνοντας κυριολεκτικά … μετέωρα βήματα στο μέλλον. Οι ευθύνες μας, σε σχέση με την εμπλοκή μας στα κοινά; Τεράστιες, αν αναλογιστεί κανείς, ότι ακόμα και κάποιοι από εκείνους που έχουν βγει μπροστά, μοιάζουν με ρεπλίκες της γενιάς του Πολυτεχνείου, αναπαράγοντας παρωχημένα σχήματα και χρεωκοπημένες απόψεις. Για τη διαμόρφωση ενός νέου οράματος με πάθος, υγιή συνεργασία και ομαδικότητα; Λίγα πράγματα από λίγους, πια!
Και ερχόμαστε στη γενιά, η οποία έχει εκκίνηση κοντά στο σημείο μηδέν της μεταπολίτευσης, το 1974. Στη γενιά της αφθονίας, των χαϊδεμένων παιδιών που τα βρήκαν όλα έτοιμα, των ηλεκτρονικών παιγνιδιών, των δεκαπενταμελών, των καταλήψεων, των σπουδών στο εξωτερικό, των μεταπτυχιακών, των διδακτορικών, της επίπεδης τηλεόρασης, των αμερικάνικων σειρών, των ακριβών ρούχων, των ξέφρενων πάρτι, των διακοπών στα νησιά, των gadgets, του lifestyle, του Facebook και κυρίως, της αμφισβητούμενης ενηλικίωσης της. Η αδιάφορη αυτή γενιά σήμερα, παραζαλισμένη ακόμα από την εποχή του καταναλωτισμού, απουσιάζει από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων και γενικώς υπό-εκπροσωπείται στα κοινά. Ο προφανής αντίλογος είναι ότι δεν αυτονομήθηκε ακόμη, γιατί η αγορά εργασίας δεν τους καλοδέχτηκε. Λίγοι έχουν μια αξιοπρεπή και καλοπληρωμένη δουλειά, κάποιοι έχουν βολευτεί με ρουσφέτι ή ΑΣΕΠ, κάποιοι άλλοι μετανάστευσαν ή σκέφτονται να φύγουν και οι πολλοί απασχολούνται υπο-αμειβόμενοι ή δεν έχουν δουλειά. Σίγουρα, για το χάλι αυτό οι κύριοι υπεύθυνοι ανήκουν στις προηγούμενες γενιές, αλλά για πόσο καιρό ακόμη θα ισχύει αυτό το … ακλόνητο άλλοθι; Τα παραμύθια της ιστορικής αδικίας, που αφήνουν εκτός ευθύνης μια γενιά που … ισοπεδωτικά αρνείται, τελειώνουν σύντομα.
Η κοινωνία δεν έχει καμιά … ψύχωση για τη βιολογική ανανέωση των κέντρων λήψης των αποφάσεων. Όμως τώρα, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, μήπως ήρθε η ώρα να παρέμβουν, να βγουν μπροστά οι 40ρηδες; Όχι οι μέτριοι, οι «γερασμένοι» 40ρηδες του κομματικού σωλήνα ή των χρημάτων του μπαμπά, αλλά οι άριστοι, οι πετυχημένοι στο χώρο τους, τα διαμάντια της γενιάς που ταυτίζονται με το «καινούργιο» και την πρόοδο. Να βγουν μπροστά με θάρρος και αποφασιστικότητα. Με τη δύναμη της θέλησης, της δημιουργικότητας και το ανατρεπτικό πνεύμα της γενιάς τους να δώσουν νέα πνοή στην κοινωνία και στο σαθρό πολιτικό σύστημα, που τους υπονόμευσε! Να μας οδηγήσουν, επί τέλους, έξω από το ανεπίσημο εθνικό μας νόμισμα, το – εξοργιστικά σκληρό – «κονέ»! Άλλωστε έχουν όλες τις προϋποθέσεις να διεκδικήσουν αυτό που δικαιούνται σε κάθε επίπεδο. Δεν τους πήραν δα και τα χρόνια. Διαφορετικά, το … «hangover», της γενιάς και όχι μόνο, θα είναι μακρύ και ανυπόφορο!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
Παναγιώτης Γ. Τσιούκρας
Ηλεκτρολόγος Μηχ/κός ΤΕ, ΜΒΑ
ptsioukras@gmail.com
