Το Πετρίτσι είναι μια μικρή πόλη της Βουλγαρίας, τριάντα χιλιάδων κατοίκων, όπου ως το 1913 ζούσε μια ελληνική κοινωνία, που υποχρεώθηκε να προσφύγει στην Ελλάδα, ιδρύοντας το Νέο Πετρίτσι στο νομό Σερρών. Μετά από εκατό χρόνια, το Πετρίτσι αποκτά μια νέα, μικρή αλλά συνεχώς αυξανόμενη ελληνική παροικία. Από τους νέους Ελληνες οικονομικούς μετανάστες. Που δεν είναι, όπως στη δεκαετία του πενήντα, οι εξαθλιωμένοι εργάτες στις φάμπρικες της Γερμανίας. Αλλά πιο πλούσιοι Ελληνες. Κυρίως επιχειρηματίες.
Σύμφωνα με όσα δηλώνει ο αντιδήμαρχος της πόλης αυτής, Κρίστο Μπάτεβ, στη «Ντόϊτσε Βέλε», «περίπου εκατό ελληνικές επιχειρήσεις κάθε χρόνο μεταναστεύουν στο Πετρίτσι». Ευρύτερα στη Βουλγαρία έχουν επενδυθεί τα τελευταία τρία χρόνια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ελληνοβουλγαρικού Επιμελητηρίου, γύρω στα τρία δισεκατομμύρια ευρω. Για την μεταφορά σε βουλγαρικό έδαφος ελληνικών επιχειρήσεων. Από τις οποίες εξαρτώνται περίπου 50.000 θέσεις εργασίας. Θέσεις εργασίας εκεί, θέσεις ανεργίας εδώ.
Αν όλα πήγαιναν καλά στον τόπο μας, να καμαρώναμε ότι μας περισσεύουν κεφαλαία και επιχειρηματικότητα και κάνουμε εξαγωγή. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται για άτακτη φυγή κεφαλαίων. Για δραματική αποψίλωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Προς όφελος όχι μόνον της Βουλγαρίας, αλλά και της Αλβανίας και άλλων βαλκανικών χωρών. Και φυσικά, αλλά και ακόμη χειρότερα, ξένων τραπεζών, στις οποίες διοχετεύονται τα ελληνικά κεφάλαια, αντί να γίνονται επενδύσεις.
Είναι εύκολο να «καθαρίσεις» με το φαινόμενο, καταφεύγοντας στην συνήθη κατηγορία ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και οι πλούσιοι δεν έχουν εθνική συνείδηση». Εύκολο αλλά και υποκριτικό. Είναι τακτική στρουθοκαμηλισμού. Που ενοχοποιώντας μόνο τους «απάτριδες κεφαλαιούχους» αθωώνει τους πολιτικούς που μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια, για τις δικές τους τραγικές ευθύνες, έναντι αυτού του φαινομένου.
Πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι αυτό που δήλωσε στην «Ντόϊτσε Βέλε» ένας από τους ¸λληνες που μετέφερε την επιχείρηση του –παραγωγή καλωδίων και πλατινών για την γερμανική αγορά, με 50 εργαζόμενους- από την Θεσσαλονίκη στο Πετρίτσι: «Οι ¸λληνες δεν έχουν πια εμπιστοσύνη στο κράτος. Κάθε μέρα έρχεται και κάτι καινούργιο: καινούργιοι φόροι, καινούργιοι φόροι, καινούργιοι φόροι. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει. Δεν έχουν εμπιστοσύνη. Πολύ απλά.»
Ως πότε θα συνεχίσουμε να φουσκώνουμε ένα κράτος που δεν το εμπιστεύονται οι πολίτες του; Που τρώει από τις σάρκες κάθε παραγωγικής δύναμης;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
Ο Χρόνος
