Ήδη, από το Μάιο του 2010 και μετά η πατρίδα μας τελεί υπό μία οικονομική ξένη κατοχή, με κατακτητές μας την περιβόητη τρόικα. Μπορεί το 1940 να ζήσαμε τη γερμανική κατοχή με τη βία των όπλων, σήμερα όμως οι οικονομικοί κατακτητές μας χρησιμοποιούν την επιλογή (!) του δανείου και του σχετικού μνημονίου.
Η Δανειακή Σύμβαση που υπογράφτηκε στις 8 Μαΐου του 2010 μεταξύ, αφενός, της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και, αφετέρου, των κρατών μελών της Ευρωζώνης, εκτός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, και του γερμανικού πιστωτικού ιδρύματος για την ανοικοδόμηση, όπως λέγεται, το οποίο τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, το λεγόμενο «Μνημόνιο Ι» συνιστά την πλέον αντισυνταγματική πράξη των κυβερνώντων μας, η οποία αγγίζει τα επίπεδα της εσχάτης προδοσίας.
Σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 5 της συμβάσεως «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία ». Ως εφαρμοστέο δίκαιο συμφωνήθηκε να είναι το Αγγλικό (!) και αποκλειστικά αρμόδιο δικαστήριο το Δικαστήριο της Ενωσης στο Λουξεμβούργο. Κινδυνεύουν δηλαδή ακατάσχετα δημόσια πράγματα όπως π.χ. ο οπλισμός και οι εγκαταστάσεις των ενόπλων δυνάμεων, τα κτίρια οργάνων του κράτους, απαιτήσεις ή χρηματικά διαθέσιμα για τη μισθοδοσία του προσωπικού.
Είναι βέβαια προφανές ότι η ύπαρξη ακατάσχετων δημοσίων πραγμάτων, όπως ο οπλισμός και οι εγκαταστάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, τα κτίρια όπου στεγάζονται και λειτουργούν τα άμεσα όργανα του κράτους κ.ο.κ., καθώς και απαιτήσεων, ή χρηματικών διαθεσίμων π.χ. για τη μισθοδοσία του προσωπικού τους, είναι αναγκαίο για να διασφαλιστεί η ύπαρξη και η κυρίαρχη υπόσταση ενός κράτους.
Εφόσον το κράτος δεν επιτρέπεται, ενόψει των θεμελιωδών διατάξεων των άρθρων 1 και 26 του Συντάγματος (λαϊκή κυριαρχία και διάκριση των εξουσιών) να απαλλοτριώσει, ή να εκχωρήσει με οποιονδήποτε τρόπο σε ιδιώτες ένα πυρήνα αρμοδιοτήτων που συνιστούν άσκηση κατ’ εξοχήν δημόσιας εξουσίας και έκφραση κυριαρχίας, όπως έχει κρίνει στο παρελθόν η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, αντίστοιχα δεν επιτρέπεται να στερηθεί και από τα υλικά μέσα που καθιστούν πρακτικά εφικτή την άσκηση της κυριαρχίας του τουλάχιστον.
Τέτοιες διατάξεις ουδαμώς θα μπορούσαν θεμιτά να θεσπισθούν, διότι θίγουν πρόδηλα τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, ούτε καν με αναθεώρηση του Συντάγματος κατά το άρθρο 110.
Βάσει, ωστόσο, των άνω διατάξεων της δανειακής Σύμβασης, η Ελλάδα αποδέχθηκε, δυστυχώς, ότι δεν πρόκειται να προβάλει ενστάσεις απορρέουσες από την κυριαρχία της κατά της εκτελέσεως που πρόκειται να επισπεύσει κράτος-δανειστής, αν δεν καταφέρουμε να αποπληρώσουμε εγκαίρως, έστω και μία από τις δόσεις του δανείου.
Η Δανειακή αυτή Σύμβαση θέτει μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον σε διακινδύνευση ακόμη και τα αναγκαία μέσα άσκησης της εθνικής μας κυριαρχίας, δηλαδή στην πραγματικότητα θέτει σε διακινδύνευση την ίδια την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Άλλωστε, δεν λείπουν τα ιστορικά παραδείγματα κρατών που υποχρεώθηκαν αν απορροφηθούν από άλλα, ή να μετατραπούν σε προτεκτοράτα, ως συνέπεια της πτώχευσής τους. Το 1928 η Μεγάλη Βρετανία υποχρέωσε το ουσιαστικά ανεξάρτητο κράτος της Νέας Γης είναι ένα μεγάλο νησί στα ανοικτά των ακτών του Καναδά στον Ατλαντικό, με έκταση όση η Ιρλανδία – να απορροφηθεί από τον Καναδά, διότι δεν μπορούσε να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Έγινε μία συγχώνευση κρατών. Μερικές δεκαετίες νωρίτερα, το 1870, και πάλι η Μεγάλη Βρετανία, στηριζόμενη στην ισχύ του στόλου της, μετέτρεψε σε προτεκτοράτο την Αίγυπτο, διότι δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της. Δεν βρισκόμαστε βεβαίως στην εποχή των κανονιοφόρων, αλλά φαίνεται πως οι διεθνείς κεφαλαιαγορές έχουν εξίσου αποτελεσματικά μέσα, για να επιβάλουν την κυριαρχία τους στα εθνικά κράτη.
Το πλέον δυσάρεστο είναι, ότι όλα αυτά δεν έχουν γίνει αντιληπτά στην πραγματική διάστασή τους από τον ελληνικό λαό. Δεν έχουν γίνει αντιληπτά, διότι υπάρχει ένα οργανωμένο σύστημα παραπληροφόρησης και αποσιώπησης της αλήθειας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το οποίο δεν αφήνει τον Ελληνικό Λαό να υποπτευθεί καν, τι πρόκειται να συμβεί τα επόμενα χρόνια στη χώρα αυτή.
Η εφαρμογή του Μνημονίου Ι και του Μηχανισμού Στήριξης με όλα όσα συνεπάγεται, παραπέμπουν στη μετατροπή της χώρας μας – στο όχι πολύ μακρινό μέλλον – σε ένα οικονομικά εξαθλιωμένο διεθνές προτεκτοράτο, όπως είναι π.χ. το Κοσσυφοπέδιο, όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται αυτό.
Ακόμη χειρότερα, όμως, για το εφιαλτικό παρόν μας, ήρθαν πολύ πιο γρήγορα απ` ό,τι απευχόμασταν τα νέα μέτρα. Το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λεηλασίας των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας και ο εφαρμοστικός του νόμος( Ν. 3986/01.07.2011), ουσιαστικά το Μνημόνιο ΙΙ, αποτελούν την πιο βάρβαρη επίθεση στη ζωή όλων των εργαζόμενων. Κεφαλικός φόρος σε μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες και μάλιστα αντισυνταγματικά με αναδρομική ισχύ, νέες περικοπές στους δημοσίους υπαλλήλους και, ταυτόχρονα ξεπούλημα των ΔΕΚΟ και των υποδομών (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια) με τα έσοδα από την απαλλοτρίωσή τους να περιέρχονται αυτόματα στους δανειστές-κατακτητές μας. Το ρεύμα, το νερό, η μετακίνηση γίνονται αγαθά πολυτελείας, υψώνοντας σύνορα αποκλεισμού για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας και στην παιδεία ο νέος νόμος-πλαίσιο διαλύει τα δημόσια πανεπιστήμια και καταργεί το άσυλο.
Και μετά από όλους τους εκβιασμούς για την “έγκαιρη” ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου “για να αποφύγουμε την βέβαιη χρεοκοπία”, ήδη διαδίδεται από κυβερνητικά χείλη όλο και πιο συχνά – για να τη συνηθίσουμε – η επιλεκτική χρεοκοπία. Τελικά, το ότι χρεοκοπήσαμε, και ως πολίτες και ως κράτος, είναι σίγουρο, όλοι μας το έχουμε αντιληφθεί. Τις συνέπειες δεν ξέρουμε. Απλά τις φανταζόμαστε…
* Ο κ. Καραλίγκας είναι Δικηγόρος. Έχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στο Δημόσιο Δίκαιο και την Πολιτική Επιστήμη και είναι υποψήφιος Διδάκτορας Νομικής. Κατάγεται από την Κοζάνη, ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη.
