‘’Σήμερα (Κυριακή, 10-6-2018) που η Εκκλησία ποιεί σύναξη ‘’εν Σερβίοις (Κοζάνης) της αγίας βασιλίσσης Άρτης Θεοδώρας’’ (Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος 2018) ‘’της εκ Σερβίων Μακεδονίας’’ καταγομένης (Ακολουθίαι της Οσίας Θεοδώρας, α’ έκδοση 1772, – και, υπό του Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου μετά πολλών διορθώσεων, εκδοθείσα εν Αθήναις 1965) συμμετέχουμε σ’ αυτήν τιμητικά και επωφελούμενοι από τη συμμετοχή μας στη σύναξη, όλες οι ενορίες της Α.Π.Β.’’, είπε στη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω Βελβεντού ο πρωτοπ. Κωνσταντίνος Κώστας αρχιερατικός επίτροπος Α.Π.Β.
Η σύναξη αυτή είναι λειτουργική και η συμμετοχή μας σ’ αυτήν (αν δεν γίνεται για τυπικούς λόγους) έχει πρώτ’ απ’ όλα εκκλησιαστικό χαρακτήρα με προεκτάσεις και (εσωτερικά) προς το βάθος των υπάρξεών μας και (εξωτερικά) προς τη διαμόρφωση σχέσεων διαπροσωπικών και κοινωνικών εν τέλει.
Η αναφορά στην Ακολουθία της Αγίας με τη φράση: ‘’της εκ Σερβίων Μακεδονίας’’ είναι ακόμα μια επιπλέον σοβαρή υπόμνηση (ένα ισχυρό ταρακούνημα) προς τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες που διαχειρίζονται το όνομα Μακεδονία (με ό,τι αυτό περιέχει) σε σχέση με την ονοματολογία γειτονικού, βόρεια της Μακεδονίας μας, κράτους. Ισχύει και σ’ αυτό το θέμα το: Στώμεν καλώς κύριοι, σύντροφοι, αδελφοί των πολιτικών ελληνικών ηγεσιών. Εδώ είναι Μακεδονία-Ελλάδα, δεν είναι παίξε – γέλασε. (Παράφραση του γνωστού στίχου ‘’Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε’’ του Ν. Μπακόλα που μελοποίησε και τραγούδησε ο Δ. Σαββόπουλος).
Το ζήτημα θα είχε άλλη βαρύτητα αν η Ακαδημία των Αθηνών και τα τμήματα ιστορίας των πανεπιστημίων μας, έβγαιναν μπροστά και – όπως οφείλουν να το κάνουν – ομιλούσαν. Όπως λ.χ. ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης, μιλώντας στον ΑΝΤ1 και στην εκπομπή ‘’Καλημέρα Ελλάδα’’, είπε: ‘’ Η γλώσσα των Σκοπιανών είναι βουλγαρικό ιδίωμα και θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε βουλγαροσλαβική ή βουλγαρο-σερβική’’. (iefimerida, 9-6-2018). Ας το κάνουν.
Μια τοιχογραφία στον Κυρίως Ναό και μια φορητή εικόνα στο νάρθηκα του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου Βελβεντού φανερώνουν την ευλάβεια των ανθρώπων στο πρόσωπο της ‘’αγίας βασιλίσσης Άρτης Θεοδώρας της εκ Σερβίων Μακεδονίας’’. Φανερώνουν την αδιάσπαστη αλυσίδα μιας σειράς γενεών, που τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από την κοινή μας ζωογόνα μήτρα.
Μεγαλυνάριον ψαλλόμενον εν Σερβίοις: Βασίλισσαν άπαντες την σεπτήν, και Οσίων άμα, την περίσεμνον καλλονήν, το μυρίπνουν άνθος, και κρίνον των Σερβίων, την θείαν Θεοδώραν, ύμνοις τιμήσωμεν. (Ακολουθίαι της Οσίας μητρός ημών Θεοδώρας, σελ. 44).
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος