Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στο Παλαιοντολογικό-Ιστορικό Μουσείο Πτολεμαΐδας η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του διδάκτορα Γιώργου Δελιόπουλου με τίτλο: “Επισκέπτης άγγελος” την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017 και ώρα 19:00 μ.μ.
Τα ποιήματα της συλλογής, χωρισμένα σε τρεις ενότητες (Αγορά, Λόγος, Καθρέφτης), προλόγισε η Δρ Δέσποινα Παπαδοπούλου. Την εκδήλωση συντόνισε η Φιλόλογος Ειρήνη Αλωπούδη η οποία μεταξύ άλλων είπε:
«Κάθε αναγνώστης διαβάζει και νοηματοδοτεί τους στίχους με έναν δικό του, μοναδικό τρόπο. Έτσι ,κάθε στίχος αποτελεί μια συνάντηση της σκέψης του ποιητή με τη σκέψη του αναγνώστη χωρίς να οδηγείται απαραίτητα στην ταύτιση. Επειδή όμως τα ανθρώπινα βιώματα είναι σε γενικές γραμμές παραπλήσια και κοινά ο στίχος, το ποίημα εισπράττεται από τον καθένα μας είτε ως θύμηση είτε ως ελπίδα.» είπε η κα Αλωπούδη Ειρήνη και απήγγειλε το ποίημα της συλλογής με τίτλο «Ελπίδα»:
Πάντα υψώνεται ανάμεσα μας κάποιος τοίχος
πότε τα λόγια πότε η σιωπή
πότε το χθες πότε το αύριο
πότε εμείς και πότε οι άλλοι
πάντα θα βρίσκουμε ωστόσο χαραμάδες
τόσο μικρές όσο το βλέμμα μας
όσο το άρωμα του στήθους
όσο οι νότες της φωνής
για να περνούν απέναντι οι καρδιές μας
στο διπλανό δωμάτιο
στην άγνωστη αυλή
στο εχθρικό μας σπίτι
και ίσως μια νέα μέρα καταφέρουμε
να σπάσουμε τους τοίχους
να σμίξουμε τα χέρια
να κάνουμε τα όνειρα
δικά σου, δικά μου, δικά μας.
Με τα ποιήματα της συλλογής συνομίλησαν η εικαστικός Γλύκα Διονυσοπούλου και ο μουσικός Βαγγέλης Τζημόπουλος. Η εικαστικός με την αφήγησή της βοήθησε τους ακροατές να κατανοήσουμε το δίλλημα του επισκέπτη αγγέλου και κατ΄ επέκταση του σύγχρονου ανθρώπου, ιδιαίτερα του Νεοέλληνα απέναντι στα αδιέξοδα της καθημερινότητάς του, στο παρελθόν (συλλογικό και ατομικό), το μέλλον, τη γλώσσα, την αυτοαντίληψή του, την τέχνη και την ποίηση.
«Στο μπαλκόνι του κόσμου πετούσε ο άγγελος μακριά από τον κόσμο και το πεπρωμένο των ανθρώπων. Ένας άγγελος μετέωρος ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, ζούσε την ίδια επανάληψη αλλά πάντα με ασφαλή απόσταση. Μια μέρα αποφάσισε να ξυρίσει τα φτερά του και να κατέβει από το μπαλκόνι του στη γη για να μάθει, να δει πως είναι να γίνεσαι άνθρωπος».
«…Θα βάλω καθαρά φτερά
κι αρπάζοντας τον ήλιο
να κατεβώ σαν άγγελος
στην αγκαλιά του κόσμου.
Εκεί κρυμμένα βλέμματα
Θα μου φορτώνουν φθόνο
και ακονισμένες λέξεις
θα μου κόβουν τα φτερά
και με κομμένα τα φτερά
θα νοσταλγώ τα σύννεφα
και με τα χρόνια πάνω μου
δεν θα μπορώ να φύγω.»
«Όταν κατέβηκε στην αγορά του κόσμου το πρώτο που συνάντησε ο άγγελος ήταν μια μάζα από σώματα κι ούτε ένα πρόσωπο. Ποιοι είναι τελικά οι άνθρωποιαν αρωτήθηκε, ποια τα ονόματά τους… Ο άγγελος είναι σε δίλλημα, με ποιους να πάει; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν τόσες λέξεις στοιβαγμένες μέσα τους και ποτέ δεν συμβιβάζονται με την καθωσπρέπει σιωπή. Υπάρχουν κι άλλοι που συμβιβάζονται και μιλούν την αλήθεια μόνο με τα λόγια του κόσμου. Αλλά αυτοί δεν είναι ποτέ η δική τους αλήθεια.
Τελικά με ποιους θα πάει;» αναρωτιέται η εικαστικός –ιστορικός τέχνης Γλύκας Διονυσοπούλου.
«Για λίγα μόνο κατοστάρικα
δεν είπαμε το μαύρο-μαύρο
το λευκό-λευκό
και βάψαμε τους τοίχους της σιωπής
από το φόβο των σκληρών χρωματισμών
σε μια φτηνή απόχρωση του γκρίζου…
κι εμείς για λίγα μόνο κατοστάρικα
βάψαμε γκρίζα
μια ασπρόμαυρη ζωή»
«Πάει πολύς καιρός που περπατά ο άγγελος στην αγκαλιά του κόσμου, περιδιαβάζοντας τον κόσμο. Κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος τους. Και που ορίζεται το τέλος; Εκεί που βρίσκεται ένας καθρέφτης, ο καθρέφτης μετά την απόσταση που έχει περπατήσει. Κοιτάζει το είδωλό του στο γυαλί κι αμέσως αποστρέφει το βλέμμα. Αυτός στο γυαλί δεν είναι ο άγγελος που ήξερε. Το είδωλό του άλλαξε, ράγισε. Όπως των ανθρώπων, γέρασε με τον χρόνο. Όσο κι αν γυρίζει αλλού το κεφάλι, όσο κι αν λυγίζει από το θνητό του βάρος, με όσα καλύμματα σκεπάζει τον καθρέφτη, ένα είναι σίγουρο, έχει αλλάξει. Έχασε τα φτερά για να πετάει μακριά από τις λύπες. Έχασε το αθώο βλέμμα που δε δακρύζει ποτέ γιατί δεν ξέρει. Έχασε τον εαυτό του γιατί βρήκε τους άλλους. Ακόμη όμως δεν ξέρει ποιος έγινε ή ακόμα ποιος θέλει να γίνει…»
Στο τέλος της παρουσίασης της ποιητικής συλλογής «Επισκέπτης Άγγελος ο ποιητής μας διαβεβαίωσε ότι το ταξίδι και η αναζήτηση του επισκέπτη αγγέλου δεν τελειώνει ποτέ όπως δεν τελειώνει και το δικό μας ταξίδι και η αναζήτηση αφού καθημερινά άγγελοι και θνητοί ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και θέτουμε καινούρια ερωτήματα!
Στην σύντροφό του, μούσα και συνοδοιπόρο στα καλλιτεχνικά, Γλύκα Διονυσοπούλου ο ποιητής Γιώργος Δελιόπουλος αφιέρωσε το ποίημα «Αναγκαία υπόσχεση»
Δε σ’ αφήνω να γεράσεις ποτέ
ούτε να χάσεις τ’ άρωμα της νιότης
ξένοιαστη θα χορεύεις σε μια κούνια
μ’ ένα κομμένο άνθος στα μαλλιά
με το λευκό σου φόρεμα σημαία
και θα κρατάς σε γυάλινη αγκαλιά
τα φοβισμένα όνειρα μη φύγουν
και θα κρατάς κρυμμένα σ’ αγαπώ
στα κλειδωμένα χείλη μην το μάθουν
δε θα θυμάσαι κι ούτε θα θυμάμαι
θα ‘μαστε πια οι εραστές του σήμερα
της μιας στιγμής που φεύγει καθώς έρχεται.
Δε θέλω να σ’ αφήσω να γεράσεις
εγώ έχω παλιώσει, δεν προφταίνω
βαδίζω ήδη ανεπιστρεπτί στο χθες
όμως εσύ να μη γεράσεις
μήπως και κάποτε με φέρεις πίσω.
Στον χώρο της παρουσίασης εκτέθηκαν πίνακες και σχέδια της εικαστικού Γλύκας Διονυσοπούλου, τα οποία πλαισιώνουν και την ποιητική συλλογή η οποία εκδόθηκε από την Κοβεντάρειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Την εκδήλωση τίμησαν ο πρόεδρος της Κοβενταρείου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης Παναγιώτης Δημόπουλος, ενώ συμμετείχε και ο ποιητής Δημήτρης Παπακωνσταντίνου.
Με καινούρια φτερά ας πορευτούμε κι εμείς στην αγκαλιά του κόσμου κι «ας σμίξουμε τα χέρια» όπως λέει κι ο ποιητής «να κάνουμε τα όνειρα δικά σου, δικά μου, δικά μας»!
Νατάσα Μάγκου
γυμνάστρια
Δημ .Σχ. Άρδασσας
Δημ .Σχ. Ασβεστόπετρας
www.natasaswolf.blogspot.gr