Ήταν εκείνα τα παιδιά που δεν σου άφηναν μπίλια για μπίλια όταν έπαιζες μαζί τους με κάθε δίκαιο και άδικο τρόπο /
Στα δε καπάκια με κερί, κέρδιζαν με κλειστά τα μάτια σε κάθε γειτονιά /
Έπαιζαν τάκα τάκα με απίστευτη μαεστρία, ενώ ήταν οι καλύτεροι γκολτζήδες στο ποδόσφαιρο και ποτέ μα ποτέ δεν έπαιζαν αμυντικοί /
Όταν έσπαζαν τζάμια στα σχολεία, ήταν αυτά που σούτερναν με απίστευτη δύναμη /
Όταν τα κεραμίδια από το τζαμί τινάζονταν μέτρα μακριά, ήταν πάλι αυτά που τα πετύχαιναν με μαεστρία και δύναμη /
Όταν πέφταν νεκρά τα ‘τσιρουλίτια’, ήταν αυτά και πάλι που πυροβολούσαν με το αεροβόλο /
Δεν κάθονταν στον κώλο τους στα γιουρτάσια, παρά πετούσαν το ένα στο άλλο την άχνη απ’τους κουραμπιέδες, έβαζαν σφήνες στην τουλούμπα της αυλής της νοικοκυράς για να μην αντλήσουν νερό για τον απόπατο όταν νύχτωνε, πείραζαν τα σεμέδια και τις φλοκάτες, ενώ κάθε 5 λεπτά τσίριζαν στις μάνες τους ‘πότε θα φίβγουμι μαρ΄ /
Στο σχολείο συχνά πλάκωναν στο ξύλο κάθε αδύναμο που αρνούνταν να μπει στην ομάδα τους και ήταν αντάρτες απέναντι στη βίτσα του κάθε σκληρού διευθυντή /
Δεν πατούσαν στο Κατηχητικό, αφού προτιμούσαν να τρέχουν στις αλάνες και να σηκώνουν ‘τς’ φούστες απ’τα κουρίτσα για να φανούν τα βρακιά τς’
Δεν έμπαιναν ποτέ μέσα, παρά περνούσαν μόνο έξω από του Σιαμέτη ακριβώς την ώρα που τα ‘άλλα παιδιά, τα κανονικά’ βγαίναν με τα ανταλλαγμένα περιοδικά : τους τα άρπαζαν και εξαφανίζονταν στο δευτερόλεπτο /
Ξύριζαν το κεφάλι ή το ανάποδο, άφηναν μακρύ και άλουστο το μαλλί, καθώς ενδιάμεσο δεν υπήρχε /
Ήταν φυσικά φανατικοί οπαδοί του ποδοσφαίρου και εννοείτε ότι μεγαλώνοντας πέρασαν την εφηβεία τους στα ‘μπιλιάρδα και τα ποδοσφαιράκια’ /
Στις ‘Απουκρές’ καραδοκούσαν να σκάσουν στρακαστρούκες και να ‘τνάξουν στα κρυφά’ κανένα νερωμένο κρασί /
Οι μάνες τους αν και τα λάτρευαν παρόλαυτά, (πιδιά ίνι, τι να τα φκιάσου!) είχαν μόνο ένα ένα κοινό χαρακτηρισμό για αυτά, απολύτως αναγνωρίσιμο από τη Σκρκα μέχρι την γειτονιά των Παρταλόπλων, από το Σταθμό μέχρι τον Τρίκο:
Τα Ουρσούζκα !
Τα παιδιά αυτά ήταν συχνά τα αγαπημένα παιδιά της πόλης, που θυμόμαστε και σήμερα, ίσως και με νοσταλγία και λίγο ζήλεια, όσες μπίλιες και να χάσαμε!
___________________________
Ήσαν κι εσύ ένα Ουρσούζκο λίγο ή πολύ,
ή όχι ;
___________________________
Από την ομάδα του Facebook: Κοζάνη – Μνήμες, Αναμνήσεις & Εικόνες
