«Κόλχαας» του Χάινριχ Φον Κλάιστ
σε μετάφραση σκηνοθεσία και απόδοση Νίκου Αλεξίου
μουσική Χρήστος Ξενάκης
Ο μονόλογος, βασισμένος στο αφήγημα
Μιχαήλ Κόλχαας του Heinrich von Kleist,
αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη στη Γερμανία του 1500.
Ο Κόλχαας, ήταν ένας έντιμος αρχικά έμπορος αλόγων, που ζούσε στις όχθες του ποταμού Χάβελ . Ένας φιλήσυχος άνθρωπος που η αίσθηση του δικαίου τον έκανε ληστή και φονιά όταν ο νεαρός , αλλά ισχυρός άρχοντας Βέντσελ φον Τρόνκα άμετρα και προσβλητικά άσκησε επάνω στον Κόλχαας την εξουσία του. Η αποτυχία των προσπαθειών του αλογέμπορα να δικαιωθεί , μέσω του Νόμου της Πολιτείας, τον οδηγεί σε αποφάσεις που αλλάζουν τη ζωή του δραματικά: Ο φιλήσυχος έμπορος του Βραδεμβούργου Μίχαελ Κόλχαας γίνεται ο τρομερός ληστής Κόλχαας, ενώ οι συνέπειες αυτής της αδικίας συσσωρεύονται με τη μορφή συμφορών που πυροδοτούν μέσα του έναν μηχανισμό βίας, όλο και πιο αιματηρής, όλο και πιο και ανεξέλεγκτης, αλλά πάντα στο όνομα της διεκδίκησης ενός ιδεώδους φυσικού δικαίου. Εντελώς συνειδητά επιλέγει την ανοικτή σύγκρουση με το ίδιο το κράτος, αμφισβητεί την εξουσία και τέλος συνθλίβεται από αυτό. Ο θάνατος στην αγχόνη, τον μετατρέπει από ηττημένο, σε ήρωα. Έναν άνθρωπο που συνειδητοποιεί ότι τη δικαιοσύνη δεν τη φέρνει το κόκκινο της φωτιάς και του αίματος, αλλά η εσωτερική γαλήνη που κατακτιέται με την υπεράσπιση ενός πιστεύω, για το οποίο κανείς είναι έτοιμος να θυσιαστεί με τιμή, αξιοπρέπεια και ανάληψη της προσωπικής του ευθύνης.
Στον μονόλογο που προτείνεται η σκηνοθετική προσέγγιση ακολουθεί τη μακρά παράδοση του προφορικού αφηγητή (storyteller) . Ο ηθοποιός – αφηγητής ξεδιπλώνει επί σκηνής το υλικό της αφήγησης και μας το επικοινωνεί με μοναδική σκευή τα εκφραστικά του μέσα . Καθισμένος σε μια καρέκλα , καλείται να παραστήσει τόσο τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του ήρωα , όσο και τους χώρους δράσης υπενθυμίζοντάς μας ότι η προφορική αφήγηση γέννησε τόσο το θέατρο , όσο και τη γραπτή λογοτεχνία.
Διάρκεια παράστασης 75 περίπου λεπτά
Heinrich von Kleist
Αυτή είναι πάνω κάτω και η αληθινή ιστορία του ληστή του Βραδεμβούργου του 16ου αιώνα, Χανς Κολχάζε, στην οποία βασίστηκε ο Κλάιστ , χαρίζοντας στην παγκόσμια λογοτεχνία μερικές από τις συγκλονιστικότερες σελίδες που έχουν γραφεί ποτέ στα γερμανικά γράμματα.
Ο Κλάιστ, από τους μεγαλύτερους δραματουργούς του 19 ου αιώνα , τόσο με τον Κολχάας όσο και με τις νουβέλες του ανοίγει κυριολεκτικά τον δρόμο στο μοντέρνο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια στρατιωτικών και ποιητών, αλλά ιδιόρρυθμος καθώς ήταν έζησε παρεξηγημένος από το περιβάλλον του. Με την κοινωνία του καιρού του ήρθε αρκετές φορές αντιμέτωπος, τόσο με τα ήθη της όσο και με τη λογοκρισία της.
Το σίγουρο είναι πως δεν ανήκε στην εποχή του. Κι ίσως η απάντηση , κατά πόσον ο ίδιος ο Κλάιστ συνειδητοποιούσε πόσο ξένος ήταν για τους σύγχρονούς του με τα διηγήματα και με τα θεατρικά του έργα, να βρίσκεται στην όχθη της λίμνης του Wannsee . Εκεί , όπου παρέα με την αγαπημένη του, επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του . Η αυτοκτονία τους υπήρξε από τις πιο θρυλικές στην ιστορία των γραμμάτων, ενώ για χάρη του Κλάιστ γράφτηκε από την αγαπημένη του Χένριετ Φόγκελ, μία από τις συγκλονιστικότερες ερωτικές επιστολές που έχουμε ποτέ διαβάσει.
Στην Ελλάδα , έργα του παρουσιάζονται συχνά στη θεατρική σκηνή
( Σπασμένη Στάμνα, Το Κατερινάκι από το Χαιλμπρόν / ο πρίγκιπας του Χόμπουργκ, Πενθεσίλεια, Αμφιτρύων,κ.α)
Αγαπημένος του θεατρόφιλου κοινού, ο Κλάιστ, είναι ένας συγγραφέας που κατάφερε να νικήσει το χρόνο και να καθιερωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους γερμανόφωνους λογοτέχνες που απέδωσε μοναδικά, θέματα και χαρακτήρες αντιμέτωπους με οριακές ψυχικές καταστάσεις.
Οι Κριτικές
ΤΑ ΝΕΑ : Κώστας Γεωργουσόπουλος
Το κείμενο (…) αφηγείται πώς ένας βάναυσος τοπικός φεουδάρχης, πυργοδεσπότης, οικειοποιείται δύο όμορφα άλογα ενός εμπόρου αλόγων, του Μιχαήλ Κόλχαας, και ο αγώνας που ο αδικημένος σηκώνει ενάντια στην εξουσία για να πάρει πίσω το δίκιο του. Οταν σκοντάφτει στη διαπλοκή εξουσίας, δικαιοσύνης, άδικων νόμων, προκαταλήψεων, ηγείται μιας μικρής που μεγαλώνει με τον καιρό ομάδας εξεγερμένων αγροτών, κτηνοτρόφων, εμπόρων και μαστόρων σχηματίζοντας ληστρική συμμορία που για να αποδώσει δίκαιο αδικοπραγεί, δολοφονεί, δημεύει αδιακρίτως πλούσιους και φτωχούς, δίκαιους και αδίκους, ενόχους και αθώους. (…)
Η νουβέλα «Κόλχαας» είναι από τα λίγα κείμενα που με πείθουν για την καταφυγή του θεάτρου στην αφηγηματική λογοτεχνία. (…) Ηταν ευτυχής η απόφαση του Νίκου Αλεξίου να μεταφράσει, να σκηνοθετήσει και να ερμηνεύσει τον «Κόλχαας» χωρίς καμιά άλλη έννοια θεατρικότητας πλην του αυθεντικού λόγου. Καθισμένος σε μια καρέκλα, όπως κάποιος λαϊκός αφηγητής, στην πανήγυρη, στο καφενείο, στο εργοστάσιο, στο συνδικάτο, ο Αλεξίου με λόγο κρουστό, με χυμούς λαϊκού οίστρου, με έξοχους ρυθμούς, με τη γνήσια λαϊκή παραστατική χειρονομία, εκθέτει το θαυμάσιο κείμενο και αναδεικνύει και το αφηγηματικό τάλαντο του Κλάιστ και τις διάχυτες έμμεσες αλλά σαφείς επαναστατικές του ιδέες και την απογοήτευση από την εκτροπή που, δυστυχώς, παίρνουν τα πράγματα, όταν η εξέγερση εναντίον του κακού και του άδικου αλαζονεύεται και, για να επιβάλει τις ιδέες της, καταφεύγει σε βία, συχνά τρομερότερη από εκείνη που καταδικάζει.
Ο Αλεξίου προσφέρει υψηλή υποκριτική, μάθημα σαφήνειας και ευκαιρία για στοχασμό πάνω σε σύγχρονές μας καταστάσεις
ΤΑ ΝΕΑ : Γιώργος Σαρηγιάννης (Το τέταρτο κουδούνι).
“Στην πορεία κάθε ικανού ηθοποιού φτάνει πάντα, πιστεύω, σε χρόνο ανύποπτο, μια ιδιαίτερη, μια μοναδική στιγμή. (…) Κάτι που τον απογειώνει. (…) Η στιγμή αυτή για τον Νίκο Αλεξίου είναι ο «Κόλχαας». (…) Καρφωμένος σε μια καρέκλα, χωρίς σκηνικά, χωρίς εφέ και σουσούμια, μόνος με τον λόγο του Κλάιστ -ένας λόγος που χρονολογείται απ’ το μακρινό 1811- παλεύει γενναία και κερδίζει: με καθήλωσε – μας καθήλωσε όλους – επί μια ώρα και είκοσι λεπτά. Ο Νίκος Αλεξίου, αν και χωρίς τρίτο -σκηνοθετικό- μάτι από κάτω, άφησε πίσω ευκολίες και μανιερισμούς και λιτός, απόλυτα λιτός, αντιμετωπίζει παλικαρίσια την πρόκληση.”
“Εκτός απ’ το ότι το συγκλονιστικό αυτό κείμενο για την Κοινωνική Αδικία (με κεφαλαία τα αρχικά…) είναι σαν σημερινό -εκεί και τότε σαν εδώ και τώρα… – η ερμηνεία του Νίκου Αλεξίου, που υπογράφει επίσης μετάφραση, δραματουργική προσαρμογή και σκηνοθεσία, είναι εξίσου συγκλονιστική, η σημαντικότερη στην καριέρα του”. (http://totetartokoudouni.blogspot.gr).
Αrt Magasine :
Ήταν ένα σαββατιάτικο μεσημέρι, όταν έκλεισα πίσω μου το βόμβο μιας κεντρικότατης αθηναϊκής οδού και αφέθηκα, μπροστά σε ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ, στη συζήτηση με έναν από τους πιο αξιόλογους και απαιτητικούς ανθρώπους αυτής της πόλης. Μόλις λίγες μέρες πριν είχα παρακολουθήσει άναυδη από την πρώτη σειρά των καθισμάτων του θεάτρου «Τόπος Αλλού» την παράσταση του Νίκου Αλεξίου «Κόλχαας» σε διασκευή, σκηνοθεσία και αφήγηση δική του. Τη ρούφηξα πρόταση πρόταση. Λέξη λέξη εκείνος έπλεξε μια μυθική διήγηση. Ίδια με σήραγγα φωτεινή που σε οδηγεί στην αλήθεια. Διασκευή τόσο φροντισμένη σαν καλοοργωμένο χωράφι. Επί σκηνής ο ηθοποιός Νίκος Αλεξίου, φωτισμός, μουσική και ένα κάθισμα. Μόνον. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αφήνεται σ’ ένα «ξεφλούδισμα εσώτερο», που αποκαλύπτει το κουκούτσι των αναμνήσεων από λησμονημένα και θεϊκά νεανικά αναγνώσματα, σαν σκιρτήματα από αναδρομές που ίσως μόνον στο φαντασιακό τοπίο υπήρξαν. Ένας συγγραφέας του 19ου αιώνα, ο Χάινριχ φον Κλάιστ, αποκτά αίφνης μια παράξενη οικειότητα που τον μεταβάλλει σε προσιτό και διαχρονικό. Το έργο του αναλύεται με εμβρίθεια και αποδίδεται με υπευθυνότητα το αίσθημα δικαίου που το διαπερνά απ’ άκρου εις άκρον. Μια νωπογραφία υπέροχης φαντασίας, μια πυξίδα αξιών, μια σήμανση προς τα σημαντικά της ζωής. Γαλήνη, ψίθυρος, ρυθμός,
καλπασμός, κρότος, σάλπισμα, αντάρα μάχης. Πείσμα, πάθος για δικαιοσύνη, εκδίκηση. Η τραγική ιστορία του επαναστάτη Μίχαελ Κόλχαας χωρίς ανάσα. Και παραφράζοντας τον Κλάιστ, θέλω να επισημάνω πως μπορεί μεν το θέατρο να είναι δύσκολο παιχνίδι, ο Νίκος Αλεξίου όμως τράβηξε το πιο σωστό χαρτί κι ας μην ήξερε τα κόζια.
Γράφει ο Γιώργος Σμυρνής
Ο ηθοποιός μόνος επί σκηνής, καθισμένος για 80 λεπτά περίπου σε μια καρέκλα, δίνει στην κυριολεξία ρεσιτάλ ερμηνείας σε μια παράσταση που σκηνοθετικά βασίζεται στον εσωτερικό ρυθμό της αφήγησης, μετουσιώνοντας τα πρόσωπα που εναλλάσσονται με τον ρόλο του αφηγητή και τα γεγονότα σε εικόνες ζωντανές που χαράζουν στην φαντασία την τραγική ιστορία του ήρωα του Κλάιστ, από την άνοδο στην πτώση και από την ευτυχία στην καταστροφή περνώντας μέσα από τον κύκλο της εσωτερικής γαλήνης και της προσωπικής ευθύνης!
Ρεσιτάλ ερμηνείας έδωσε πέρυσι ο Νίκος Αλεξίου
Από Μαρία Κρύου
…στην παράσταση «Κόλχαας», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο αφήγημα του Χ. Φ. Κλάιστ. Αυτήν την εβδομάδα επανέρχεται με τον ίδιο μονόλογο στο Τόπος Αλλού.
“Π” ART / ΘΕΑΤΡΟ Το ποντίκι
12.2.2014 / ΣΙΣΣΥ ΠΑΠΑΔAΚΗ
«Μίχαελ Κόλχαας»: Κλασικό και επίκαιρο μια σπουδαία ερμηνεία από τον Νίκο Αλεξίου …
“Ο Κάφκα σε μια από τις ελάχιστες εμφανίσεις του είχε πει πως κάθε φορά που το διαβάζει «δακρύζει και ενθουσιάζεται». Αργότερα ο Πάτρικ Ζίσκιντ ξεκίνησε το «Άρωμά» του με έναν μικρό φόρο τιμής σε αυτό. Το δίηγημα «Μίχαελ Κόλχαας» του Χάινριχ φον Κλάιστ θεωρείται από τα σημαντικότερα κείμενα της γερμανικής λογοτεχνίας. Ο Νίκος Αλεξίου το επέλεξε, το μετέφρασε, το σκηνοθέτησε και το παρουσιάζει (…) Η υπόθεση βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη στη Γερμανία το 1500. Ο Κόλχαας αδικείται από έναν ισχυρό άρχοντα. Η αποτυχία των προσπαθειών του να δικαιωθεί νομικά πυροδοτεί μέσα του έναν μηχανισμό βίας. Το πόσο αιματηρή, ανεξέλεκτη, άδικη μπορεί να γίνει η συμπεριφορά του, όσο κι αν όλα τα κάνει στο όνομα της διεκδίκησης του δικαίου, είναι ένα από τα θέματα τα οποία διαπραγματεύεται το έργο και το οποίο το κάνει να παραμένει επίκαιρο.”
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, Σίσσυ Παπαδάκη
Για μια πιο προσωπική επαφή με την αφήγηση/ παράσταση
Κολχάας του Heinrich von Kleist
you tube KOLHAAS-TOPOS ALLOU THEATRE
Νίκος Αλεξίου: «Έχω διεκδικήσει πράγματα προσωπικά και έχω πληρώσει το τίμημα…»
Τελείωσε την Νομική Σχολή Αθηνών το 1981 και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν το 1978 . Μέχρι σήμερα έχει διανύσει τριάντα χρόνια συνεπούς και διαρκούς παρουσίας στο θεατρικό σανίδι έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από 50 παραστάσεις.
Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Νίκος Αλεξίου- τον οποίο του χρόνου θα δούμε στον “Χορό του Θανάτου” του Στρίντμπεργκ στο Θέατρο Άλμα- συναντά ερμηνευτικά τον Μίκαελ Κόλχαας ( Michael Kohlhaas) του Χάινριχ φον Κλαιστ στο ομώνυμο διήγημα που φιλοξενείται στην σκηνή Στάθης Σύρος του Θεάτρου Τόπος Αλλού, υπογράφοντας παράλληλα και την σκηνοθεσία.
Μόνος επί σκηνής, καθισμένος για 45 λεπτά περίπου σε μια καρέκλα, δίνει στην κυριολεξία ρεσιτάλ ερμηνείας σε μια παράσταση που σκηνοθετικά βασίζεται στον εσωτερικό ρυθμό της αφήγησης, μετουσιώνοντας τα πρόσωπα που εναλλάσσονται με τον ρόλο του αφηγητή και τα γεγονότα σε εικόνες ζωντανές που χαράζουν στην φαντασία την τραγική ιστορία του ήρωα του Κλάιστ, από την άνοδο στην πτώση και από την ευτυχία στην καταστροφή περνώντας μέσα από τον κύκλο της εσωτερικής γαλήνης και της προσωπικής ευθύνης!
Έχεις κάνει την μετάφραση στο διήγημα του Κλάιστ από τα Γερμανικά;
Όχι έχω κάνει την μετάφραση από την ιταλική διασκευή για θέατρο του Μάρκο Μπαλιάνι. Το κείμενο του Κλάιστ είναι πολύ πιο μεγάλο, λεπτομερειακό με πολλά περισσότερα ονόματα ανθρώπων , τόπων και πολύ περισσότερα γεγονότα. Εγώ προσπάθησα να δώσω έναν εσωτερικό ρυθμό στην μετάφραση που έκανα.
Στην παράσταση παίρνεις πάνω σου όλους τους ρόλους του έργου. Είναι ένα ρίσκο αυτό σε επίπεδο ερμηνείας;
Σίγουρα. Την πρώτη φορά που το έκανα πρόβα και ήταν από κάτω ο Νίκος Καμτσής και ο Χρήστος Ξενάκης , που έχει κάνει την μουσική, δεν ήξερα πως θα τους φανεί. Τους άρεσε πολύ και αυτό με ενθάρρυνε πάρα πολύ.
Πως προέκυψε η επιλογή του έργου ;
Πάνε χρόνια που θέλω να κάνω αυτό το έργο και τώρα μου παραχώρησε το θέατρο και την ευκαιρία ο Νίκος Καμτσής και τον ευχαριστώ γι’ αυτό . Έτυχε βέβαια να συμπέσει και με την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, όμως δεν έγινε λόγω αυτού.
Τι συμβολίζει τελικά ο Κολχαάς;
Για μένα το έργο έχει περισσότερο να κάνει με την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και της ευθύνης των πράξεων μας. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι αγωνίζονται αλλά από την στιγμή που δεν πληρώνει κανείς το τίμημα , η πράξη αυτή δεν έχει την ηθική αξία που χρειάζεται , ώστε να χαρακτηριστεί ηρωική. Για παράδειγμα το Κίνημα «Δεν Πληρώνω, Δεν Πληρώνω», στηρίζεται σε μια σίγουρη ατιμωρησία, λόγω του ότι έχουν απέναντί τους ένα κράτος που λειτουργεί ενοχικά για πολλούς και διάφορους λόγους. Αντιθέτως οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε όλο τον κόσμο στα Κινήματα Ανυπακοής , επιδιώκουν να πληρώσουν το τίμημα. Να συλληφθούν για παράδειγμα. Ώστε αυτό που κάνουν να αποκτήσει μια αξία. Αλλιώς γίνεται απλώς μια τσάμπα μαγκιά, η οποία στην χώρα μας ούτως ή άλλως αφθονεί. Αντίθετα στο έργο ο Κολχαάς κάνει ότι κάνει αλλά στο τέλος πληρώνει το τίμημα των πράξεων του με την ίδια του την ζωή, ενώ θα μπορούσε να την κάνει…
Κατά την διάρκεια του έργου ο ήρωας παρασύρεται σε μια σχεδόν εμμονική αναζήτηση του δικαίου που τον μετατρέπει από θύμα σε θύτη. Αλλάζοντας το ηθικό του πρόσημο.
Είναι αλήθεια ότι ο Κολχάας περνάει σχεδόν σε επίπεδο παράνοιας όσον αφορά στην απονομή της δικαιοσύνης. Πράγμα το οποίο εμένα μου αρέσει σαν ιδέα γιατί ουσιαστικά το δίκαιο, είναι η ιδέα του δίκαιου. Δεν έχει να κάνει με το αν πρόκειται για δυο άλογα , όπως στην συγκεκριμένη ιστορία, ή με κάτι μεγαλύτερο. Η ιδέα του δικαίου είναι η ίδια για όλα.
Συναντάς σε σένα χαρακτηριστικά του ήρωα;
Αν δεν τα συναντούσα δεν θα το έκανα. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχα πάθει κόλλημα με αυτό το έργο. Ένιωθα πάντα ότι μου κέντριζε κάτι πολύ βαθιά. Εγώ εξάλλου έχω και μια εμμονή με το δίκαιο , που ίσως να έχει και σχέση με το ότι τελείωσα τη Νομική. Καμιά φορά ας πούμε όταν κάποιος βάζει δυνατά την μουσική , σε κάποιο κοντινό διαμέρισμα δεν είναι τόσο η ένταση της μουσικής που με ενοχλεί και με τρελαίνει, όσο το γεγονός ότι δεν σέβεται τους άλλους. Τέτοια παραδείγματα μπορώ να απαριθμήσω εκατοντάδες καθημερινά βγαίνοντας από το σπίτι μου, όπως φαντάζομαι και άλλοι σε αυτή την χώρα. Και στην επαγγελματική μου ζωή το γεγονός ότι διεκδίκησα πράγματα προσωπικά , χωρίς να κρυφτώ πίσω άλλους και είπα την γνώμη μου ανοιχτά το έχω πληρώσει, μπαίνοντας για παράδειγμα στην μαύρη λίστα της τηλεόρασης επειδή κάποτε , πολύ πριν από την κρίση, την εποχή που υπήρχαν χρήματα, διεκδίκησα να πληρωθώ.
Η δική σου θέση σχετικά με τις θεατρικές επιχορηγήσεις ποια είναι;
Επί σειρά ετών και σε αυτό το τομέα έγιναν και κάποια όργια. Ανάμεσα σε εκείνους που δικαιούνταν την επιχορήγηση έπαιρναν και εκείνοι που δεν την δικαιούνταν, λόγω γνωριμιών. Το να γίνει ένα ξεκαθάρισμα με πολύ αυστηρά κριτήρια σίγουρα πρέπει να υφίσταται. Από την άλλη μεριά διανύουμε σίγουρα μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Αν όμως υπάρχει κάποιο κονδύλι για το θέατρο, θα πρέπει να ταχτοποιηθεί αυτό το θέμα. Έπειτα είναι και χρωστούμενα προηγουμένων ετών. Το να μην δέχεται όμως ένας Υπουργός να συναντηθεί μαζί μας , έστω για να μας πει «όχι δεν έχω να σας δώσω και δεν σας δίνω», είναι απαράδεκτο.
Λίγα λόγια για το έργο
Βασισμένο στο αφήγημα «Μίκαελ Κόλχαας» ( Michael Kohlhaas) του Χάινριχ φον Κλαιστ, αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη στη Γερμανία του 1500. Ο Κόλχαας, έμπορος αλόγων, πέφτει θύμα μιας αδικίας εκ μέρους ενός κοινωνικά ισχυρού άρχοντα. Η αδυναμία του να δικαιωθεί μεσ’ απ’ το δρόμο του νόμου πυροδοτεί ένα μηχανισμό βίας όλο και πιο αιματηρής και ανεξέλεγκτης, αλλά πάντα στο όνομα της διεκδίκησης του ιδεώδους ενός φυσικού δικαίου.
Το τέλος του Κόλχαας, ο θάνατός του στην αγχόνη, τον μετατρέπει από έναν νικημένο επαναστάτη σε έναν ήρωα. Κατάλαβε ότι τη δικαιοσύνη δεν την γεννά το κόκκινο της φωτιάς και του αίματος αλλά η εσωτερική γαλήνη που κατακτιέται όχι με τη δικαίωση από τον νόμο του κράτους, από όπου οι πολλοί εξαιρούνται, αλλά από ένα πιστεύω για το οποίο κανείς είναι έτοιμος να θυσιαστεί με τιμή, αξιοπρέπεια και ανάληψη προσωπικής ευθύνης.
Ο πολυχώρος πολιτισμού «ΔΙΕΛΕΥΣΙΣ» παρουσιάζει από την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου και κάθε Τρίτη την παράσταση «ΚΟΛΧΑΑΣ» του Χάινριχ Φον Κλάιστ, σε σκηνοθεσία και απόδοση Νίκου Αλεξίου. Ο μονόλογος, βασισμένος στο αφήγημα «Μιχαήλ Κόλχαας» του Heinrich von Kleist, αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη στη Γερμανία του 1500. Ο Κόλχαας, έμπορος αλόγων, πέφτει θύμα μιας αδικίας εκ μέρους ενός κοινωνικά ισχυρού άρχοντα. Η αποτυχία των προσπαθειών του να δικαιωθεί μέσω του Νόμου της Πολιτείας πυροδοτεί μέσα του ένα μηχανισμό βίας όλο και πιο αιματηρής και ανεξέλεγκτης, αλλά πάντα στο όνομα της διεκδίκησης ενός ιδεώδους φυσικού δικαίου. Το τέλος του, ο θάνατος στην αγχόνη, τον μετατρέπει από ηττημένο σε έναν ήρωα που συνειδητοποίησε ότι τη δικαιοσύνη δεν τη φέρνει το κόκκινο της φωτιάς και του αίματος, αλλά η εσωτερική γαλήνη που κατακτιέται με την υπεράσπιση ενός πιστεύω, για το οποίο κανείς είναι έτοιμος να θυσιαστεί με τιμή, αξιοπρέπεια και ανάληψη της προσωπικής του ευθύνης. ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Μετάφραση, σκηνοθεσία, απόδοση: Νίκος Αλεξίου Μουσική: Χρήστος Ξενάκης Επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Καμτσής Ερμηνεύει ο Νίκος Αλεξίου Πηγή: www.lifo.gr
