Διχασμένος ο ελληνικός λαός εν όψει δημοψηφίσματος για το αν θα πρέπει να πάρει την απόφαση να πει ΟΧΙ ή ΝΑΙ στα μέτρα που του επιβάλλει η Ευρωπαίοι Ένωση και το ΔΝΤ. Ισχυρά ΟΧΙ με λάβαρο την ελπίδα, υποκινούμενα συμφέροντα πολιτικών και ανθρωπιστών που κερδίζουν με την ρήξη ή την όποια επιστροφή στη δραχμή, αντεπιχειρήματα από την πλευρά του ΝΑΙ με ευρωπαϊκή φιλοσοφία, υποκινούμενα από δεξιές κυβερνήσεις και το καπιταλιστικό σύστημα. Σκέφτηκε άραγε κανείς αν σε αυτή τη περίοδο μια διαφορετική λύση; Μήπως ούτε το ΝΑΙ ούτε το ΟΧΙ θα φέρουν θετικό αποτέλεσμα διότι δεν φταίει η Ευρώπη; Μήπως και τα δύο θα φέρουν συνθήκες πρωτόγνωρες για την Ελλάδα; Δυστυχώς ο Έλληνας ξεχνάει….
Ξεχνάει ότι τόσα χρόνια δανειζόταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση τεράστια ποσά για να φέρει ανάπτυξη στην χώρα, και τα μοίραζε απερίσκεπτα. Ξέχασε ότι έπαιρνε τις επιδοτήσεις που αποτελούταν από ΕΣΠΑ+ ελληνικά κονδύλια για να δημιουργήσει επιχειρήσεις, αγροτικούς καλλιέργειες, έργα και υποδομές και τα καταταραζόταν δημιουργώντας εικονικά καταστήματα που έκλειναν σε λίγους μήνες, καλλιέργειες που απλά τις έσπειρε και τις αμελούσε εφόσον είχε πάρει τα χρήματα, φούσκωνε τα δημόσια έργα ώστε ο Χ,Ψ μεγαλοεργολάβος, μπατζανάκης του υπουργού να πλουτίσει κ.α. Ξεχνάει ότι έλαβε χρήματα για να αναπτύξει την υγεία, την παιδεία, την κοινωνία και μετατράπηκαν σε παχυλούς μισθούς και εικονική ανάπτυξη.
Ξεχνάει ότι οι πολιτικοί που μέχρι σήμερα διεκδικούν τις θέσεις στην κυβέρνηση ήταν εκείνοι που τα προηγούμενα χρόνια με την συγκατάβαση τον οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, και τους υπερασπίζεται μέχρι αηδίας και τους βλέπει ως σωτήρες μιας νέας εικονικής πραγματικότητας.
Είναι έτοιμος να ρίξει μια νέα κυβέρνηση και να φέρει την χώρα σε δεύτερη ασταθή περίοδο, ώσπου να γίνουν εκλογές και οι τυχοδιώκτες να αναλάβουν ξανά. Θα είναι ο ίδιος λαός όμως που σε λίγους μήνες θα τους βρίζει γιατί πήραν νέα μέτρα και θα ζητά κάτι άλλο, ανακυκλώνοντας το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Ξεχνάει ότι ο ίδιος του είναι υπαίτιος που έφτασε ως εδώ…
Και η Παιδεία; Που πήγε η παιδεία; Για ποια παιδεία βασικά να μιλήσω. Την παιδεία που η ελληνική οικογένεια δεν δίνει στα παιδιά της; Βλέπεις ανθρώπους να φωνάζουν και να μαλώνουν στις πολυκατοικίες για μικροπράγματα. Είναι αυτοί οι μονοιασμένοι Έλληνες που θα κληθούν να υπερασπιστούν την χώρα; Η οικογένεια που ξεπουλάει την αξιοπρέπεια της ώστε να βολέψει το παιδί της σε κάποια δουλειά, τι παράδειγμα δίνει σε αυτό; Να πράξει το ίδιο και για το δικό του παιδί;
Ή είναι παιδεία αυτή που δίνεται στο σχολείο; Όπου δάσκαλοι και καθηγητές, βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, προσφέρουν γνώση σε μαθητές παροτρύνοντας τους να επισκεφτούν το φροντιστήριο της συζύγου ή κάνοντας οι ίδιοι ιδιαίτερα μαθήματα. Ή μήπως είναι οι δάσκαλοι που προσπαθούν να δώσουν σημασία σε μαθητές με χαμηλό επίπεδο και να τους βελτιώσουν;
Και αφού φτάσουμε στον Πανεπιστήμιο τι; Που είναι η παιδεία του Πανεπιστημίου, όταν βλέπεις φοιτητές της Α, Β παράταξης να περνούν μαθήματα ενώ εσύ μοχθείς. Πόσο μάλλον φοιτητές που περνούν μαθήματα με σκονάκια και αύριο θα διεκδικήσουν ισάξια θέση εργασίας με εσένα.
Πως περιμένεις η χώρα που βρίσκεσαι να βελτιωθεί, όταν έχει τόσο σοβαρές ελλείψεις στο πιο βασικό αγαθό, την παιδεία. Θα είναι ο Έλληνας που αύριο πάλι θα καταχραστεί μια κατάσταση, θα είναι ο Έλληνας που πάλι θα εκλέξει λάθος πολιτικό, θα είναι ο Έλληνας που πάλι θα ρίξει το φταίξιμο σε άλλον, θα είναι ο Έλληνας που πάλι θα αποτύχει…
Κρίμα! Μεγάλο κρίμα για τους ελάχιστους ίσως σωστούς ανθρώπους που μπορεί να παράγει η χώρα. Είναι αυτοί που θα αναγκαστούν να φύγουν, όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτοί και παραγωγικοί σε μια χώρα που δεν επιθυμεί να ευδοκιμήσει.
