Και όταν το διάλειμμα είναι ροκ, τότε μοιάζει με διάλειμμα των σχολικών χρόνων, τότε στο Γυμνάσιο που είχαμε τα walk-man και ανταλλάζαμε οι φίλοι κασέτες των αγαπημένων μας ροκ μπαντών και αιώνια τσακωνόμασταν για τον καλύτερο, ο οποίος πάντα ήταν ο “δικός” μας.
Ώσπου μας κόλλαγαν οι φίλοι μας με κάποιον άλλον και γινόταν αυτός τελικά ο “δικός” μας.
Βλέποντας λοιπόν μια διαφήμιση στην τηλεόραση με μια….
συλλογή ελληνικού ροκ, μου ‘ρθε η ιδέα να κάνω επιτέλους τον κατάλογο με τους κορυφαίους ελληνικούς ροκ δίσκους, από τότε που γεννήθηκε αυτό το περίεργο είδος, που άλλοτε φέρνει το ροκ στα ελληνικά μέτρα κι άλλοτε φέρνει την ελληνική μουσική στα ροκ μέτρα…
Αντίστροφη μέτρηση λοιπόν!
Ξεκινάμε…
Νο 20
Σπυριδούλα – Ταξίδι στο κέντρο της πόλης (1994)
Οι Σπυριδούλα, το συγκρότημα που έγινε γνωστό από την ανεπανάληπτη συνεργασία του με τον Παύλο Σιδηρόπουλο στο “Φλου” (βλ. παρακάτω), ένα συγκρότημα έντονο, πολιτικοποιημένο που πρόσκειται στον αναρχικό χώρο (κι αυτή ήταν μια από τις αιτίες που τα έσπασε με τον Σιδηρόπουλο), ένα συγκρότημα που αντλεί θέματα από την μικροαστική ζωή.
Σ’ αυτό το δίσκο εχουν σκληρό ήχο, επιθετικό στίχο και ένα από τα ομορφότερα ελληνικά ροκ τραγούδια…
Σε ζητώ…
στο ρυθμό των χαμένων, στο Θεό των προδομένων, στην ανία των απελπισμένων,
στο βωμό των πεπραγμένων, στη φωνή των κουρασμένων,
στο σταυρό της ηλικίας, στην κραυγή της εφηβείας
… σε ζητώ!!!
Νο 19
Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες- Από ‘δω και πάνω (2007)
Μια συνεργασία-έκπληξη. Ο Αγγελάκας μας συνηθίζει σ’ αυτές, αν λάβουμε υπ’όψιν και τη συνεργασία του με το Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Βραχνό Προφήτη, που σηματοδότησε και τη μουσική στροφή του.
Το “Από δω και Πάνω” είναι ένας δίσκος παράξενος μουσικά. Δεν μπορεί να θεωρηθεί αμιγώς ροκ, αλλά δεν ξέρω και τι άλλο μπορέι να θεωρηθεί.
Στίχοι από τον Αγγελάκα, τα φωνητικά απ’ τον ίδιο με τον μοναδικό του τρόπο, παιγμένα με την μπάντα-ορχήστρα, τους Επισκέπτες, που χρησιμοποιούν το κλασικό ροκ οργανόγραμμα (ντραμς, ηλεκ. κιθάρα), χρησιμοποιώντας ψυχεδελικούς ήχους, διανθίζοντάς τους με βαλκανικά στοιχεία (με τρία πνευστά) και με λίγο από… τζαζ (κοντραμπάσο).
Το αποτέλεσμα; Μοναδικό!
Ο Αγγελάκας σπρώχνει το Διάβολο να φύγει από μπροστά του, γιατί του κρύβει τον Θεό…
Το τολμά. Γιατί όχι;
“Σιγά μην κλάψει, σιγά μη φοβηθεί”!
Αγαπημένο τραγούδι από εδώ:
Οι επισκέπτες
Νο 18
Μωρά στη Φωτιά (1989)
Πρόκειται για μια μπάντα (και το ομώνυμο άλμπουμ) που παίζει μουσική στα όρια του… ψυχιατρείου!
Επιθετικός, αναρχικός στίχος, επιθετικη μουσική και… τρελά φωνητικά από τον Στέλιο Σαλβαδώρ, που ασφαλώς και μένουν αξέχαστα.
Ιδίως τα τρία σουξέ του δίσκου συνόδευαν κάθε πάρτυ στο λύκειο!
Αγαπημένο τραγούδι απ το δίσκο;
Μα ποιο άλλο από το “Κάτω στην πόλη”, ένα ευρηματικό τραγούδι αντάρτικου πόλης, “απελευθερωτικό”, που περιγράφει την επιδρομή των πολεμιστών της ομορφιάς στην πόλη που κοιμάται…
Νο17
Ενδελέχεια- Βουτιά από ψηλά
Οι Ενδελέχεια είναι ό,τι καλύτερο έβγαλε η γενιά του ’90 στην ελληνική ροκ σκηνή.
Και μάλιστα έχουν επιδείξει και πολύ καλή μουσική εξέλιξη στα χρόνια που ακολούθησαν.
Ήμουν ανάμεσα σ’ αυτό το δίσκο και τις “Χάρτινες Σαίτες”, αλλά τελικά επέλεξα αυτόν επειδή τα δυο-τρία σουξέ του δίσκου συνδέθηκαν άρρηκτα με κάποιες γενιές εφήβων.
Βουτιές από ψηλά σε μια “Διαμαντένια προβλήτα”
Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα… “Βουτιά από ψηλά” σε μολυβένια θάλασσα!
Νο16
Panx Romana – Αντάρτες πόλεων
Αν και το Punk έκανε στην Αγγλία το “μπαμ” του στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η απορρόφησή του από την ελληνική σκηνή έγινε με καθυστέρηση (όπως και όλα τ’ άλλα), με κύριο εκφραστή τους Panx Romana.
Κλασική punk μορφή των τραγουδιών. Τραγούδια σύντομα έως και δίλεπτα, στίχος που συνθηματολογεί, ενορχήστρωση… ερημιτζίδικη, τύμπανα άδεια, πολύς ηλεκτρισμός, αλλά πολύ ενέργεια! Αυτο είναι το ροκ άλλωστε… Ενέργεια!
Εντάξει, δε διεκδικούν δάφνες ποιότητας… punk είναι!
Τους ακούς και ώρες-ώρες θες να τα σπάσεις όλα!
Επιλέγω ένα τραγούδι που τότε το τραγουδούσαμε δηλώνοντας ορθά-κοφτά ότι δεν πρόκειται να πάμε ούτε ώρα στο στρατό,
Τελικά πήγαμε…
“Διακοπές στο χακί”!
Νο15
Ηρακλής & η Λερναία Ύδρα- Σε άλλους κόσμους (1976)
Ένας δίσκος πολύ αλλιώτικος απότ ους συνηθισμένους.
Progressive folk-rock, με χίππικη διάθεση, ψυχεδελικά στοιχεία, φωνητικά που φέρνουν σε παιδιά των λουλουδιών, ανέμελες μελωδίες και φωνές, πολλά όργανα, πέραν των κλασικών του ροκ, κάτι σαν ελληνόφωνος δίσκος των Jethro Tull…
Στο δίσκο αυτό υπάρχει και μια απ’ τις πρώτες (Αν όχι η πρώτη) συμμετοχή στη δισκογραφία των Αφών Κατσιμίχα σε κάποια φωνητικά.
Το βιολί, το όμποε και το φλάουτο συναντούν τα ντραμς και την μπλουζ κιθάρα
Αγαπημένο από το δίσκο ένα υπέροχο ορχηστρικό.
“Μαγική απόκλιση”
Νο14
Σπυριδούλα – Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια (1982)
Εδώ ξανασυναντάμε τους Σπυριδούλα σε ένα δίσκο που σηματοδοτεί και το τέλος της συνεργασίας με τον Σιδηρόπουλο.
Πάνω-κάτω ισχύουν τα ίδια με πριν.
Εστίαση στον αστικό ιστό, στην “ηλίθια πόλη που βρωμά σαν ουρητήριο” στην παραβατικότητα, στους “χούλιγκανς που δεν τους γνωρίζει κανείς”, στην εφηβική επιθετικότητα.
Αγαπημένο; Ένα πραγματικά σπουδαίο rock’n’roll.
“Δε θα με ξαναδείς”
Νο13
Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Διαίρεση (1984)
Ο βασιλιάς του ελληνικού ροκ στη χρυσή του δεκαετία, τη δεκαετία του ’80 όπου κάθε δίσκος του είναι και… best of!
Στο δίσκο αυτό, ο ήχος του σε πολλά κομμάτια θυμίζει βρετανική 70’s ροκ σκηνή, με γκάζι, ρυθμό, νεύρο και γρέζι στη φωνή.
Σε άλλα πάλι με πιο… παιχνιδάρικο ύφος, γίνεται θεατρικός, σατιρικός.
Και στις μπαλάντες του πάντα λυρικός και ερωτικός.
Επιλέγω τον ροκ ύμνο “Δεν υπάρχω” (ελληνική διασκευή του Revolution του Chris De Burgh), τραγούδι που δυστυχώς στις συναυλίες του ο Παπακωνσταντίνου δεν το τραγουδά ολόκληρο.
Νο12
Μουσικές Ταξιαρχίες (1982)
Εδώ ο Τζίμης Πανούσης δίνει ρέστα!
Σατιρικός δίχως έλεος, δίχως όρια, δίχως πυξίδα.
Απλά λέει, όπως πάντα, σχεδόν ό,τι του κατεβαίνει!
Και αυτό που το κατεβαίνει είναι σχεδόν πάντα τόσο εύστοχο!
Σουρρεαλισμός στα κόκκινα, αντικομφορμισμός, αντικαπιταλισμός, αντικομμουνισμός, αντι-ροκ, αντι-ποπ, αντι-κουλτούρα… γενικά αντί!
Ένας δίσκος που γελά με τους πάντες και τα πάντα… ακόμη και με τον εαυτό του!
Και στο συγκεκριμένο δίσκο, πολύ προσεγμένη και η μουσική από μια έξοχη ροκ μπάντα, με rock-funk επιρροές, τις Μουσικές Ταξιαρχίες.
Επιλέγω από εδώ το Disco Tsoutsouni και μόνο για το στίχο
“στη στεριά δε ζει το ψάρι
ούτε ο Κνίτης με φρικιά”!
:-)))
Νο11
Διονύσης Σαββόπουλος- Βρώμικο Ψωμί (1972)
Πάμε αρκετά πιο πίσω τώρα, στις απαρχές του ελληνόφωνου ροκ και στον έναν εκ των γεναρχών αυτής της σκηνής.
Ο… Έλληνας Ντύλαν (παρόλη την αντιπάθεια που τρέφω στο πρόσωπότ ου και τις επιλογές του) είναι ίσως ο πιο δύσκολος, ο πιο περίεργος μουσικός της γενιάς του.
Σουρρεαλιστική η μουσικη΄του, επηρεασμένη ευθέως από το folk rock των ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60, και ιδαιτέρως τον Ντύλαν, αφηγείται τις ιστορίες του σ’ ένα κοινό που είναι εθισμένο στο Βοσκόπουλο…και τις λέει τόσο καλά ώστε το μαγνητίζει τελικά!
Κι “αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα”, ας ξεπεράσω τον σπουδαίο Άγγελο-Εξάγγελο κι ας σταθώ σε έναν ρήτορα που έβαζε χαλίκια στο στόμα του για να βελτιώσει την άρθρωσή του και να ακούγετι καλυ΄τερα στους συμπολίτες του και να τους προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή.
“Δημοσθένους λέξις”
Νο10
Aphrodite’s Child -666
Δεν ξέρω αν αρμόζει σε αυτό το δίσκο, σε αυτή τη μπάντα να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα, καθώς ναι μεν αποτελείται από Έλληνες, αλλά μάλλον ανήκει την παγκόσμια σκηνή.
Οι Aphrodite’s Child αποτελούνται από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου, Ντέμη Ρούσσο, Αργύρη Κουλούρη και Λουκά Σιδερά.
Οπως γνωρίζουμε σήμερα, ο Παπαθανασίου είναι ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς του 20ού αιώνα ανά την Υφήλιο και ο Ντέμης Ρούσσος μια από τις σπουδαιότερες φωνές.
Οι άλλοι δύο συμμετέχοντες είναι επίσης πολύ καλοί μουσικοί, που συνόδευσαν επαξίως τους προαναφερθέντες.
Ο συγκεκριμένος δίσκος θεωρείται ένας από τυος σπουδαιότερους στην ιστορία της progressive rock.
Φυσικά πρόκειται για αγγλόφωνο concept album (όπως συνήθιζαν οι προγκρεσιβάδες), είναι εμπνευσμένο από την “Αποκάλυψη” και ο ήχος του εκτός των κλασικών ροκ σχημάτων, ακουμπά τη βυζαντινή, τη μετέπειτα ηλεκτρονική μουσική έως και… κέλτικα στοιχεία.
Ξεχωρίζει και η ερμηνεία της Ειρήνης Παππά στο Infinity, όπου προσποιείται απανωτούς οργασμούς.
Αλλά εγώ θα σας παρουσιάσω ως αγαπημένο μου το The Four Horsemen.
No9
Νικόλας Άσιμος – Το φανάρι του Διογένη (1989)
Αλλάζουμε τελείως κλίμα λοιπόν και πάμε στην πιο περίεργη φιγούρα των ελληνικών τεχνών, στον άνθρωπο που έζησε ως αναρχικός.
Ο δίσκος αυτός εκδόθηκε ένα χρόνο μετά την αυτοκτονία του Νικόλα και ουσιαστικά αποτελεί επεξεργασμένη επανέκδοση της ομώνυμης παράνομης κασέτας του, που μίραζε μόνος του. Την επανέκδοση του δίσκου στήριξε οικονομικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο ετοιμάζαν δίσκο εκείνο τον καιρό.
Σ αυτό το δίσκο περιλαμβάνονται περισσότερο “εσωστρεφή” τραγούδια του Άσιμου, δημιουργημένα στ τελευταία χρόνια της ζωής του, ότνα η τρέλα του χτυπούσε την πόρτα, αλλά ακόμη δεν τον… έβρισκε μέσα!
Απ’ τον υποβλητικό σχεδόν αυτοβιογραφικό “Μπαγάσα”, όπου μιλά με τον ουρανό… στο υπέροχο Ουλαλούμ (σε στίχους του Γιάννη Σκαρίμπα) και το “Δε θέλω καρδιά μου να κλαις”… αυτός “με τις ιδέες του” μας χτυπά καμπανάκια!
Δεν είναι ροκ, είναι… “κρωκ” όπως ομολογούσε ο ίδιος.
Είναι σαν ένα αυγό που σπάει. Κρωκ…
Ξεχωρίζω από το δίσκο, το τραγούδι όπου σαν Διογένης μ’ ένα φανάρι και ξαναγυρνά στις νυχτιές, ψάχνοντας γι’ ανυπόταχτες ματιές.
Εξάλλου,
“για τα δεσμά μας δε φταίει πάντα η σκλαβιά
μα κι η υποταγμένη μας καρδιά”…
Το “Φανάρι του Διογένη”, λοιπόν με τη Σωτηρία Λεονάρδου να τραγουδά! (σταματάω εδώ γιατί μπορώ να γράφω σελίδες για τον Άσιμο)
Νο8
Τρύπες – 9 πληρωμένα τραγούδια (1993)
Ένας δίσκος που έφερε τα πάνω-κάτω, ένας δίσκος που αναποδογύρισε το ελληνικό ροκ, το Λυκαβηττό, το ΣΕΦ, τα φεστιβάλ, τα εφηβικά πάρτυ στα οποία με το που ακουγόταν “Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα, παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς” τα κορμιά παραληρούσαν…
Λίγο punk, λίγο εναλλακτικοί, μα σίγουρα πάρα πολύ ορμητικοί σαν χείμαρρος!
Στίχοι ποιητικοί από τον Αγγελάκα, φωνητικά σαν διαβολάκι, εξαιρετική μουσική από Καρρά και Παπαδόπουλο.
Δεν είναι ο καλυτερός του δίσκος, αλλά αυτός τους έκανε ευρέως γνωστούς.
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε… τα άλλα τρένα να περνούν!!!
Νο7
Raining Pleasure – Reflections 2004 (διασκευή του ομώνυμου αγγλόφωνου δίσκου του Μάνου Χατζηδάκι με τους New York Rock’n’Roll Ensemble του 1967)
Ένας δίσκος που πραγματικά απογείωσε το πρωτογενές υλικό του Χατζηδάκι, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι ημιτελές χωρίς τις πινελιές των Raining Pleasure.
Χατζηδακικές μελωδίες, ατμόσφαιρα υποβλητική, ήχος που σε παίρνει και σε πάει βόλτα στα βαθιά, εκπληκτικά φωνητικά από τον Βασιλικό.
Νομίζω πως ο Χατζηδάκις από κει που βρίσκεται θα ακουέι σίγουρα αυτόν το δίσκο!
Δεν πρόκειται για απλή δισκευή, αλλά για… ανακατασκευή.
Ξεχωρίζει το συγκινητικό “Dedication”
Νο6
Παύλος Σιδηρόπουλος- Εν λευκώ (1982)
Εδώ ο Σιδηρόπουλος, ο επονομαζόμενος και “Πρίγκηπας του ελληνικού ροκ”, λόγω της τραγικότητάς του αλλά και της ομορφιάς του, μιλά για όλα:
Για τον έρωτα, για τις θρησκείες, για την ηρωίνη που του κατάτρωγε τα σωθικά, για τη μαμά και τη θεία στο σπίτι, για τη σεξουαλική παρενοχληση (“κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς” που ‘λεγε κι ο Διονυσίου), για την εργατική τάξη, για το undergound και τα στρας του…
Rock’n’Roll όπως πάντα, με στίχο ποιητικό, μοναδικό, που κρύβει μέσα του τον διανοούμενο και τον αλήτη.
Ξεχωρίζει το “Βιβλίο των Ηρώων του Τρόμου”, μια… rock’n’roll παρέμβαση στους ανθρώπους που σκύβουν μπρος σοτυς “θεούς” τους, που τους γμίζουν μ’ ενοχές κάθε στιγμή της ζωής τους.
Στους θεούς τους με τα χίλια πρόσωπα: το Χριστό, τον Μαρξ, τον Φρόυντ…
Νο5
Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Χαιρετίσματα (1987)
Εδώ ο Βασίλης φτάνει στο απώγειο της πορείας του, διεμβολίζει και εμπορικά το ελληνικό τραγούδι και κάνει μια χώρα να στέλνει… χαιρετίσματα στην εξουσία!
Τελικά, παρά τις υποσχέσεις του πως… “Δεν παντρεύεται”, μας την έφερε και τώρα πια τραγουδάει “μα δεν κουρεύομαι”! 🙂
Αυτός ο δίσκος είναι γεμάτος διαμάντια. Απ’ τη μια το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, η εκπληκτική μπαλάντα “Κρύψου” -μια από τις καλύτερες- και το μελιστάλαχτο και συγκινητικό “Πάρε με”.
Απ’ την άλλη, ο μισός δίσκος συστήνει στο ευρύ κοινό το Νικόλα Άσιμο, με σκωπτικά τραγούδι όπως “ο Σάλιαγκας” και το “Καταρρέω”, αλλά και το εκπληκτικό “Αγαπάω κι Αδιαφορώ”.
Ξεχωρίζει (με δυσκολία επιλογής), το “Venceremos” του Νικόλα, που παραπέμπει στην ομώνυμη φράση του Ernesto Che Guevara και είναι ένα τραγούδι-εγχειρίδιο προσωπικής, εσωτερικής επανάστασης. Με την επανάσταση στον έρωτα πρώτη και καλύτερη, όταν οι ερωτευμένοι γίνονται στιχάκια που περπατάν σαν καβουράκια!
No4
Διάφανα Κρίνα- Έγινε η απώλεια συνήθειά μας (1996)
Ένα συγκρότημα με εντελώς προσωπικό στυλ, προσωπικό ήχο, που δε μοιάζει με κανένα, που να γνωρίζω τουλάχιστον.
Στίχος ποιητικός, που παραπέμπει στους “καταραμένους ποιητές”.
Μουσικη υποβλητική.
τα θέματα αντλούνται από τα εσώτερα ένστικτα της ανθρώπινης ύπαρξης και παίζουν με το χώμα που μας γεννά και που μας υποδέχεται στο τέλος μας.
Αγέρωχη ματιά στο θάνατο κι αποχαιρετισμός σ’ όσους δραπέτευσαν απ’ τον κόσμο.
Ανάμεσα στα διαμάντια του δίσκου (Μέρες αργίας, Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα, Μίζερο φως, Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική) ξεχωρίζω με δυσκολία ένα τραγου΄δι αποχαιρετισμό σ αυτούς που φύγαν και δεν πιστεύεις πως λιώνουν “όπως τα χιόνια”…
Νο3
Τρύπες – Πάρτυ στον 13ο όροφο
Ένας δίσκος… συναγερμός!
Ανάμεσα σε μελωδίες και ρυθμούς που ξεσηκώνουν, ο καταραμένος ποιητής Γιάννης Αγγελάκας μας εξηγεί τι είναι “αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη”, μας συστήνει τους “ερωτευμένους σχιζοφρενείς”, ονειρεύεται τον “Παράδεισό” του, ταξιδεύει στη “Δική του κοντινή Αμερική”, όπου “πονάει (για) πάντα η πρώτη φορά”, ζητά “λίγη ακόμα αγάπη”…
Πού; “Εδώ που δεν πιάνουν οι κατάρες κι οι ευχές, που οι άγγελοι δεν ξύνουν πληγές”, εδώ “στην Αυτοκρατορία των ανάπηρων”, εδώ που η “Μαιμού κρατά το σώου της”, εδώ στον “13ο όροφο που έχουμε πάρτυ που αναστατώνει φιλήσυχους πολίτες”.
Δεν είναι δίσκος για τα “κανονικά παιδιά”.
Είναι για εκείνα τα παιδιά που…
Νο2
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα – Φλου (1978)
Αν και στην πρώτη θέση, υπάρχει ισοβαθμία, τελικά στα πέναλτι έχασε το “Φλου”.
Αν και αν αύριο το έγραφα, μπορεί να άλλαζα γνώμη και να έμπαινε πρώτο…
Πρόκειται για το δίσκο-ορόσημο στην ιστορία του ελληνικού ροκ.
Τον κορυφαίο για τους περισσότερους δίσκο.
Πρόκειται για τον απόλυτο classic rock ελληνικό δίσκο, που αποδεικνύει και στους πιο δύσπιστους ότι τελικά… γίνεται κλασικό ροκ με ελληνικό στίχο!
Με κυριότερη επιρροή τους Rolling Stones τότε, ο Παύλος και οι Σπυριδούλα μας χαρίζουν τις καλύτερες εμπνεύσεις τους.
Απ’ τον κλασικό “Μπάμπη τον Φλου” ως “το ’69 με κάποιο φίλο”, αφιερώνουν τραγούδι “Τω αγνωστω Θεώ”, κάνουν το “ξέσπασμά” τους στους δρόμους της Αθήνας, τους βρίσκουν ανάσκελα ένα πρωί “Την ώρα του Stuff”, αφιερώνουν τραγούδι “στην Κ.” και μας καληνυχτούν με το καταπληκτικό “εν κατακλείδι” τους.
Ξεχωρίζε το ίσως σπουδαιότερο ελληνικό ροκ τραγούδι:
“Μου ‘πες θα φύγω”.
Χωρίς σχόλια. Απλά ακούστε!
Νο1
Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Φοβάμαι (1982)
Στην ισοβαθμία λοιπόν, σήμερα βγαίνει νικητής ο Βασίλης, με τον πρώτο του ολοκληρωμένο καθαρά ροκ δίσκο.
Έναν δίσκο που βολοδέρνει ανάμεσα στην Πρέβεζα του Καρυωτάκη και τον διασκευασμένο Σεμπάστιαν (των Harley, Rebel).
Αποχαιρετά το Μάνο Λοίζο λίγο πριν αυτός φύγει απ’ τη ζωή με το “Σ’ ακολουθώ”, την “Πρώτη Μαίου” και τα “Χαράματα Ομόνοια”.
Παίζει με τους ελληνικούς μουσικούς δρόμους, με το Ζουγανέλη (“Στέλλα”, “Τρελός”).
Και μας συστήνει ίσως το πιο ολοκληρωμένο (μαζί με το “Μου πες θα φύγω” του Παύλου) ελληνικό ροκ τραγούδι, τον “Κουρσάρο”, το πρώτο που απέκτησε επίσημο βίντεο-κλιπ στη χώρα μας, ένα τραγούδι progressine rock που θα ζήλευαν και οι… King Crimson, ένα τραγούδι στο οποίο τα φωνητικά του Βασίλη συνθέτουν το πιο… ροκ μοιρολόι στο τέλος του τραγουδιού.
Θα προτιμήσω όμως να βάλω ένα τραγούδι στο οποίο μου εξηγεί γιατί φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα…
Ένα τραγούδι, που τραβώντας την κουρτίνα με δεις, με βλέπεις να χω γίνει διάδορμος με στρατιωτικά αεροπλάνα και το μυαλό μου αποθήκη με ραδιενεργά κατάλοιπα, ενώ μέτρα σφαλείας πήρανε για την αναπνοή μου και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή…
Στο παραπάνω αφιέρωμα φυσικά η σειρά είναι σημερινή επιλογή.
Αύριο ίσως να ταν παραλλαγμένη, όπως και χθες.
Το αφιέρωμα αυτό ήταν καημός μου από την ρπώτη μέρα που έφτιαξα το blog, αλλά δεν έβρισκα το κουράγιο!
Καλή ακρόαση!
Τι; Νομίζατε πως εδώ τέλειωσε το αφιέρωμα;
Κάνετε λάθος!
Υπάρχουν και δύο δίσκοι εκτός συναγωνισμού, οι οποίοι διατίθενται σαν bonus, καθώς είναι σχετικοί και άσχετοι με τη λίστα!
1o bonus:
Νικόλας Άσιμος – Η κασέτα με το βαρέλι (που για να βγει το σπάει) 1978
Η πρώτη από τις παράνομες κασέτες του Άσιμου, στην οποία περιλαμβάνονται τραγούδια από την εποχή που ο Νικόλας προσδοκούσε σε επανάσταση και μ’ αυτά προσπαθούσε να τονώσει το ηθικό των συντρόφων του.
Τότε ακόμη προσδοκά πως “Θα το δείξει κι ο καιρός…και θα κρατά του ήλιου το φως κι επαναστάτης θα ‘ναι αυτός, ο λαός”, κάνει έκκληση “μη καρτεράτε άλλο πια!”, αρνείται τη στράτευση με το “σαν θα με καλέσει η πατρίδα” και πράγματι αργότερα επιβεβεαίωσε αυτή τη στάση του αρνούμενος να καταταχτεί.
Καλεί τον καθένα μας με το απλό “Παράτα τα” , να παρατήσουμε τη δουλειά, το σχολείο, το Θεό, το Κόμμα, το στρατό, για να ζήσουμε άβολα και να κάνουμε έρωτα στην παραλία!
Θα προτιμήσω ένα από τα πιο λυρικά του τραγούδια που εκφράζει απόλυτα και το σημερινό άνθρωπο.
“Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δε πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια”…
2o bonus:
Παύλος Σιδηρόπουλος – Τα μπλουζ του Πρίγκηπα (1992)
Πρόκειται για μια ανέκδοτη κασέτα, η οποία έγινε μέρος της επίσημης δισκογραφίας του Παύλου μετά θάνατον.
Είναι τραγούδια που ετοίμαζε ο Σιδηρόπουλος στις αρχές της δεκαετίας του ’80 για την επικείμενη συνεργασία του με την Οπισθοδρομική κομπανία”, καθώς ο Παύλος εκτός από rock’n’roll, ένιωθε και ρεμπέτης, με μεγάλη αδναμία στον Βαμβακάρη, με το γιο του οποίου είχαν συνεργαστεί κιόλας!
Πρώτος αυτός λοιπόν έκανε τη σύνδεση ρεμπέτικου και μπλουζ, στ τραγούδι που συμπεριλαμβάνονται σ αυτήν την κασέτα, τα οποία δυστυχώς όμως δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ ενορχητρωτικά, λόγω του ναυγίου της συνεργασίας Σιδηρόπουλου-Οπισθοδρομικών. Κρίμα γιατί το αποτέλεσμα ίσως να χε αλλάξει τη ροή της ελληνικής μουσικής.
Πρόκειται για 11 εκλεκτά τραγούδια, αγαπημένα ένα-προς-ένα, τα οποία ακούμε με τη συνοδεία της κιθάρας του Σιδηρόπουλου, που όποτε χρειάζεται να σολάρει… το κα΄νει με το στόμα! ακούμε φορτηγά να περνούν έξω απ’ το δωμάτιό του, πόρτες να κλείνουν… κι όμως τίπτοα δε χαλά την υέροχη αίσθηση αυτών των ακατέργαστων διαμαντιών!
Απ’ το πιο γνωστό “Κρίμα το παιδί” ως την ονειροπαρμένη “Παράγκα του Θωμά” κι απ’ το συγκινητικό “Μπλουζ του αποχωρισμού” στο σκεπτικό “Μπλουζ του Εργατόπαιδου”, κι απ’ το “Ζειμπέκικο μπλουζ” ως το “Αν ήσουν φίλος”…
ο ρεμπέτης Παύλος μας διηγείται τις ροκ ιστορίες του!
“Χαρμάνης κι άφραγκος, μεσάνυχτα Αθήνα”…