Οι περισσότεροι πηγαίνουν στο Νιάημερο για το έθιμο. Λίγος χαλβάς, άντε και κάποιο μικροπράγμα, για να πούμε ότι τιμήσαμε και φέτος το έθιμο. Οχι ότι τις προηγούμενες χρονιές ο κόσμος δεν αγόραζε. Αγόραζε και με το παραπάνω και μάλιστα κατέβαινε «ζαλωμένος» με τα χαλιά για το σπίτι ή για το παιδί που έφευγε για τη φοιτητική ζωή. Κι ας ήξερε ότι «νιαημεριώτικο» στα κοζανίτικα σημαίνει κάτι ευτελές, κάτι που χαλάει εύκολα.
Φέτος, λίγο η κρίση, λίγο οι αλλαγές στη χωροθέτηση, άλλαξαν τη συνηθισμένη εικόνα του πανηγυριού. Λιγόστεψαν τα χαλιά και ο κόσμος περιορίστηκε στο χαλβά, στο «βρώμικο», άντε και σε κανένα σουβλάκι. Αυτό, βέβαια, δεν άλλαξε τη διάθεση που ήταν, όπως πάντα, χαλαρή.
Στα θετικά του φετινού Νιάημερου καταγράφεται ότι για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια η διέλευση από την οδό Μοναστηρίου ήταν ελεύθερη, έστω και με αρκετό μποτιλιάρισμα, καθώς το πανηγύρι εκτεινόταν προς τα μέσα και όχι επί των κεντρικών δρόμων. Επίσης, οι υποδομές υγιεινής ήταν περισσότερες και οι έλεγχοι από τα μεικτά κλιμάκια συστηματικότεροι, με στόχο τον περιορισμό των παράνομων εκθετών.
Ασφαλώς, υπάρχουν πολλά ακόμα που μπορούν να βελτιωθούν, ώστε ο Νιάημερος- και το κάθε πανηγύρι στην Ελλάδα- να μη θυμίζει τριτοκοσμική αγορά, όπου η βρώμα και τα σύννεφα τσίκνας κυριαρχούν, αλλά να έχει περισσότερο το χαρακτήρα ενός ανοιχτού ανατολίτικου παζαριού με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Αλλά αυτό είναι και στο δικό μας στο χέρι.
Ιωάννα Κωσταρέλλα
Ο Χρόνος
