Οι δίδυμοι πύργοι του ελληνικού αθλητισμού ορθώνονται περήφανοι, καμαρωτοί, γιατί δεν είναι και λίγα όσα έχουν πετύχει. Και παρά τον ενδογενή ανταγωνισμό τους, μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο και τους ξένους αντιπάλους, γίνονται ένα, μια γροθιά.
Οι αδελφοί Γκουντούλα, ο Απόστολος κι ο Νίκος, ανήκουν στο νέο αίμα της ελληνικής κωπηλασίας, στα παιδιά που φέρνουν εσχάτως μετάλλια σωρηδόν σε μεγάλους αγώνες, παγκόσμια κι ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Η ιδιαιτερότητά τους έγκειται στο ότι μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, καθότι δίδυμοι.
Δύο εντελώς όμοιοι, στην ίδια βάρκα. «Το ιδανικό πλήρωμα για την κωπηλασία» αναφώνησε ο Σάκης Αθανασιάδης, καθηγητής στα ΤΕΦΑ Θεσσαλονίκης, μόλις τους είδε πριν από χρόνια και πληροφορήθηκε την έφεσή τους στο υγρό στοιχείο. Και τους έριξε κατευθείαν στα βαθιά, δίχως να το μετανιώσει ποτέ.
«Δεν σκεφτόμασταν ότι θα γίνουμε πρωταθλητές. Κάναμε αθλητισμό από μικροί, παίζαμε ποδόσφαιρο, ασχοληθήκαμε και με την κωπηλασία, καγιάκ πιο συγκεκριμένα, στην αρχή στην Κοζάνη, όπου μέναμε, στη λίμνη Πολυφύτου, σε παιγνιώδη όμως μορφή. Μετά σοβάρεψαν τα πράγματα» θυμάται ο Απόστολος, ο μεγαλύτερος κατά 20′ του αδελφού του Νίκου.
Σε ακούει ο… μικρός;
Προσπαθώ να τον κάνω να με σέβεται, αλλά δεν τα έχω καταφέρει ακόμη (γέλια).
Πότε ξεκινάει η κοινή κωπηλατική πορεία σας; Πότε γίνατε πλήρωμα;
Το ’99, από σύμπτωση. Εκλεισε τότε ο Ναυτικός Ομιλος Κοζάνης, ο οποίος δεν είχε, σημειωτέον, τις βασικές υποδομές, ούτε καν προπονητή, οπότε μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη. Πήραμε μεταγραφή στον Ομιλο Φίλων Θαλάσσης, έναν από τους πιο παλιούς και ιστορικούς συλλόγους. Η πρώτη μας ενασχόληση ήταν στο διπλό σκιφ, μετά πήγαμε στην τετράκωπο, όπου ήρθαν οι διακρίσεις (ασημένια μετάλλια πέρσι στο Παγκόσμιο της Ν. Ζηλανδίας και το Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας, μαζί με Γιάννη Τσίλη, Στέργιο Παπαχρήστο), μέχρι που καταλήξαμε στη δίκωπο. Αυτό είναι τώρα το κύριο αγώνισμά μας. Ηδη εξασφαλίσαμε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, με την κατάκτηση της τέταρτης θέσης φέτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σλοβενίας. Κι εκεί θα παλέψουμε για κάτι καλό.
Οι συνθήκες δεν προσφέρονται για σωστή προετοιμασία, οι περικοπές αγγίζουν και βασικά στοιχεία της καθημερινής προπόνησης, άλλοτε εξ ορισμού απαραίτητα, οπότε τι «μέλλει γενέσθαι»;
Δεν ελπίζουμε σε τίποτα, δεν ζητάμε σχεδόν τίποτα. Εδώ έχουν πρόβλημα επιβίωσης οι συνταξιούχοι, άνθρωποι του μόχθου, που δουλεύουν χρόνια, εμείς τι να πούμε. Κανείς δεν θα σκεφθεί τώρα τους πρωταθλητές, και ίσως να έχει δίκιο. Επαγγελματικά δεν είμαστε αποκατεστημένοι, όντας φοιτητές. Αισθανόμαστε ωστόσο τυχεροί, γιατί λόγω των επιτυχιών του παρελθόντος έχουμε μια οικονομική ανεξαρτησία και, το σπουδαιότερο, δεν επιβαρύνουμε τους γονείς μας, που είναι συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί. Επειτα, από φέτος έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε τη στήριξη του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Το γεγονός αυτό μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους, γιατί, όπως προείπα, ενώ δεν είμαστε ευκατάστατοι, μας δίνεται η ευκαιρία να δουλεύουμε απρόσκοπτα, ώστε να εστιάσουμε στο στόχο μας.
Σε μια περίοδο όπου ο Ελληνας τραβάει… κουπί για να αντεπεξέλθει στις έκτακτες εισφορές και γενικότερα την φοροεπιδρομή, θεωρείς ότι υπάρχει περίπτωση να έρθει πιο κοντά στην κωπηλασία, ένα άκρως επίπονο άθλημα, που απαιτεί θυσίες και ασκητική ζωή;
Νομίζω ότι ο κόσμος έχει κορεστεί από τις παράγκες, τα στημένα ματς, το ντόπινγκ. Γιατί, λοιπόν, να μη δει και, αν θέλετε, να κάνει μια στροφή σε καθαρά αθλήματα, όπως η κωπηλασία, η οποία θα πρωταγωνιστήσει στο Λονδίνο. Πράγματι, οι Ελληνες τραβάνε κουπί για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τους οικονομικούς σκοπέλους του μνημονίου, αλλά πιστεύω πως θα στρέψουν το ενδιαφέρον τους και στο δικό μας σπορ. Δεν υπάρχει καλύτερη γυμναστική για τα παιδάκια. Η κωπηλασία σού μαθαίνει πρώτα απ’ όλα να έχεις πίστη στον εαυτό σου. Να φθάνεις στα όριά σου κάθε μέρα, να τα δοκιμάζεις. Κι όταν το σώμα σού κτυπάει καμπανάκι, σε προειδοποιεί ότι δεν αντέχεις άλλο, τότε πρέπει να πιέζεις τον εαυτό σου πιο πολύ, να επιμένεις.
Πού οφείλεται, κατά τη γνώμη σου, αυτή η παρατεταμένη… άνοιξη των κουπιών;
Εχει γίνει συνολικά μια εξαιρετική δουλειά. Η Ομοσπονδία τόλμησε να κάνει τομές, προπονητές αφιέρωσαν σώμα και πνεύμα στον κοινό στόχο, χωρίς ουσιαστική ανταμοιβή, όλο το σύστημα εργάστηκε αρμονικά επί χρόνια. Απλό…
* Τα αδέλφια Γκουντούλα, Απόστολος και Νίκος, γεννήθηκαν στις 4 Φεβρουαρίου 1985 στα Σέρβια, μια κωμόπολη της Κοζάνης. Είναι τα μικρότερα μέλη πολύτεκνης οικογένειας εκπαιδευτικών (δάσκαλος ο πατέρας, νηπιαγωγός η μητέρα), που έχουν επίσης άλλα δύο, μεγαλύτερα σε ηλικία, κορίτσια.
Ο Απόστολος είναι ένα πόντο ψηλότερος και μισό κιλό βαρύτερος του Νίκου. Αυτή είναι ίσως και η μόνη ορατή διαφορά τους, καθώς οι ομοζυγωτικοί δίδυμοι, σύμφωνα με την ιατρική, διαθέτουν το ίδιο DNA.
Ελευθεροτυπία